Onderweg naar Ithaka

Athene - Galaxidi; 24 - 27 april

Gepost door: Corry Gepost op: 27 april 2006 | 0 Reacties

Tags: Griekenland, lange reis 2006, Athene, centraal Griekenland

Het is nog niet zo lang geleden dat ik in Athene was. Een week of vijf om precies te zijn. Maar toch verheug ik me weer op een dagje drukte in de stad. Ik laat dinsdag 25 april mijn ouders hét handelsmerk van Athene zien: de Acropolis. En ook ik vind het toch weer indrukwekkend. Niet alleen de bouwwerken (hoe hébben ze dat toch voor elkaar gespeeld in die tijd – halverwege de vijfde eeuw vóór Christus - om zulke enorm grote en zware zuilen rechtop neer te zetten en dan nog een dak erop te maken..), maar zeker ook het zicht vanaf de Acropolis. Je kijkt rondom op een mooi en relatief groen stukje van Athene. Vooropgesteld dat de stad absoluut niet groen is, want het grijs/wit van de vele hoge gebouwen overheerst. Maar goed, voor zover je groen stukjes hebt, je ziet ze vanaf dit uitzichtspunt opperbest. De agora aan de ene kant, het theater van Herodus Atticus aan de andere kant, en bergopwaarts gekeken onder andere de Tempel van de Olympische Zeus in een klein groen parkje. En natuurlijk zie je vanaf hier ook prima het presidentieel paleis met de National Garden erachter.

De straten rondom het paleis en het daarvoor gelegen Syndagma plein blijken op 25 april het toneel voor rellen in de stad te zijn. ’s Morgens en begin van de middag is de Amerikaanse minister van Buitenlandse Zaken, Condoleeza Rice op bezoek in Athene voor een gesprek ten paleize. Dus alle straten zijn afgezet waardoor de kusttram die we hebben genomen twee haltes vóór Syndagma niet meer verder rijdt en de bestuurder kan ons niet zeggen waarom.. Gelukkig wist een medereiziger het precies te vertellen. In elk geval zien we pas ’s avonds op TV dat er enorme rellen en anti-Amerikaanse betogingen zijn geweest rondom het paleis. Terwijl wij rustig op de Acropolis en in Monastiraki rondwandelden!


Galaxidi – drie keer is scheepsrecht; 26 – 30 april
En alweer ben ik in Galaxidi beland, dit keer met mijn ouders. Ik vind de plaats en vooral de regio zo mooi dat ik het hen ook wil laten zien. Woensdagmorgen gaan we op tijd op pad zodat we onderweg nog van alles kunnen bekijken. In de middag eten we héérlijk in Arachova, een leuk bergdorp (of eigenlijk stadje), dat in de winter vooral een wintersportplaats is. Het is tegen de helling op gebouwd en biedt een fantastisch uitzicht op het dal. Om zes uur arriveren we dan in Galaxidi.

Donderdagmorgen vertrekken we begin van de middag voor een rit met de auto naar Eraitini. Vandaaruit rijden we het rondje naar het Mornos Meer, en dan via Nafpaktos weer terug. Op de kaart lijkt dat een klein rondje van naar schatting een uur of twee. Het blijkt echter een gigabochtige route te zijn, met zoveel prachtige punten om uit te stappen, foto’s te maken of zomaar even te kijken, dat we pas na drie en een half uur in Nafpaktos aankomen. Maar het is een werkelijk schitterende tocht. Staan in geen enkele reisgids maar is uniek als je het mij vraagt. Waarbij ik me wel realiseer dat het vooral zo mooi is in dit jaargetijde. Zo ongeveer alles dat kan bloeien staat in bloei (behalve de oleanders die beginnen pas) en de bergen zijn dus één zee van groentinten en kleuren. Ongelooflijk veel variatie in vegetatie, schitterend! Het is een hoog, deels ruig gebergte, met allerlei kloven en passen, uiterst kleurrijk, waar je al slingerend langzaam vordert op de route. En op een gegeven moment, nadat je een gevangenis bent gepasseerd (wát een locatie daarvoor, zouden ze ook genieten van een uitzicht?) kom je aan bij een meer. Je gaat de kleine dam over (nét ervoor zie je aan de rechterkant een open zolder waar de schapenkaasjes hangen te drogen..) en dan naar rechts. Zo vervolg je het meer. De weg stijgt en na een aantal bochten kun je een groot deel van het meer overzien en zie je ook duidelijk de stervorm. Prachtig! We passeren twee keer een kudde geiten die de weg als speelterrein gebruiken. Eén keer liggen ze met z’n allen verspreid over twee rijstroken te dutten en heen en weer te lopen. Gaan niet echt opzij… We stappen uit om wat foto’s te maken en de hele kudde kijkt ons enkel nieuwsgierig aan! Pas als mijn vader zich ontpopt als een heuse herder en de kudde maant wat opzij te gaan, komen ze wat mokkend overeind en gaan de berghelling af….

De weg verder, richting Nafpaktos, is supersuper. Je komt over een heel brede stuwdam, een wederom slingerende weg omgeven door bomen en ander groen, en tenslotte een brede kloof die uitmondt in een laagvlakte bij de zee. Ik maak weer veel te veel foto’s, ben op een gegeven moment gewoon maar gestopt!

Eenmaal beneden volg je een parallel weg van de hoofdweg tussen Eraitini en Nafpaktos, waarbij je door een paar dorpjes komt. Beneden rijd je Nafpaktos vanaf boven binnen, rechtdoor rijden en je staat aan de boulevard, naast café Aktion. Daar ben ik al vaker geweest, lekkere ouzo met héél lekkere hapjes erbij. Tijd voor een borrel dus. En dan.. ik kijk uit het raam. Mijn blik valt op de auto…

Lekke band??!
Oh, nee toch, die achterband staat toch wel heel zacht. Is dat een lage bandenspanning? Of is die band bezig leeg te lopen…? Het blijkt al gauw het laatste te zijn. Wat een schrik, ik neem nog een slok ouzo en vraag voorzichtig aan mijn vader of hij ook denkt dat de achterband wel erg zacht lijkt te staan….?

Ja, helaas dus, een lekke band. Mijn pa neemt nog maar een ouzo en kondigt aan dat hij die band ná de ouzo wel even zal verwisselen.. En zo gedaan. Fluitje van een cent als ik het zo zie, maar ben toch erg blij dat ik nu niet alleen ben. Alhoewel.. ik ga toch echt geen band verwisselen zelf. Ik ben dan op slag niet geëmancipeerd meer en roep subiet hulp in van de eerste de beste aardige Griek die in de buurt komt. En dan gewoon naar de garage. En dat laatste moeten we toch doen. Want al is de reserveband prima, ik moet toch weer vijf goede banden hebben, voor we verder gaan.

Itea is de grootste stad in de buurt met drie garages, dus moet lukken. En inderdaad, we rijden Itea binnen en zien meteen een bandenservicecentrum. Binnen een kwartier is de band geplakt en weer omgewisseld met de reserveband. We zitten nu aan de koffie en kunnen zo weer verder...