Winter in Griekenland
In de ban van sneeuw en ijs, dramatisch pratend over Siberië in Europa, verbazen de Grieken zich erover hoe het winter kan zijn in hun land. Terwijl de Odos Attiki veranderd is in een spiegelgladde, strakke ijs’highway’, en inwoners zich dagelijks afvragen of Siberische tijden zijn aangebroken, kijk ik naar de beelden op TV met een mengeling van medelijden en leedvermaak. Ze zijn het duidelijk niet gewend, het worstelen met gladheid en grote hoeveelheden sneeuw. Ik zie iemand met een tuinschepje de sneeuw van z’n dak scheppen. Iemand anders probeert toch met een scooter een ijzellaag op de weg te trotseren (wat natuurlijk mislukt…dat kon ik hem meteen wel vertellen). Een verslaggever ondervraagt gestrande automobilisten hoe ze overleven in deze onmetelijke sneeuwfile. Een béétje winter, en het land is in rep en roer.
Nee, dan wij, smekend om wat ijs en sneeuw. Stiekem hopend dat sneeuwpoppen eindelijk eens langer leven dan drie dagen. Marathons op natuurijs, avonden op schaatsen op de stadsgracht, koek en zopie, warme erwtensoep, mutsen, open haard en rode port. Mmmm, winter in Nederland, laat maar komen!
Want, dan is het des te sneller voorjaar. De sneeuwklokjes wagen het al om naar boven te komen, maar oeps.. wat is het koud. Ik zie ze denken, waar blijft die warme sneeuwdeken?
Traveling light???
Cola light, oké, eventueel. Becel light, tuurlijk. Chips light, nou misschien… Maar traveling light…? No way! Beetje comfort in den vreemde moet een mens hebben, als je het mij vraagt. Als ik half maart naar Griekenland vertrek, zal de auto bijna door zijn assen zakken. De wielen zullen zuchten en kreunen bij zoveel, in hun beleving vast overbodige, balast. De wanden worden opgerekt, de kofferbak kan nog net dicht. En op de achterbank? Geen plaats voor lifters. Niet dat ik überhaupt plannen had om die mee te nemen, hoor. Ben ik veel te schijterig voor. Ik zie dan meteen een potentiële bedreiger voor me, of naast/achter me om precies te zijn. Mensen die ik ken zijn altijd welkom om mee te rijden, maar hoe zielig iemand ook langs de kant van de weg met z’n bordje ‘Venetië’ of zoiets staat, ik trap er niet in als ik hem/haar niet ken! Sorry, mensen, ik kan er niets aan doen, zal misschien de opvoeding wel wezen… (sorry pa en ma). Maar goed, er is ook geen plaats. Dat is duidelijk. Want ik ga tenslotte VIJF MAANDEN op pad, dus dan héb je wat nodig! Een doos met boeken is dan nog wel het minste. Een dag niet gelezen is een dag niet geleefd, niet waar? Maar ook koffers vol kleding moeten mee. Tenslotte is het in maart misschien nog koud, het kan regenen en sneeuwen, in mei is het aangenaam en wordt er veel gewandeld en ’s middags gezond.
Het is een fantastisch gevoel om ergens naar onderweg te zijn, zonder de noodzaak om snel aan te hoeven komen. Zo kun je dromen over en uitkijken naar het doel aan de horizon, maar je verder vooral bezighouden met het moment.