Het andere oog van Venetië , Koroni!
Het is 29 mei. Om kwart over 9 zit ik fris en fruitig in de auto, op weg naar Koroni, een kilometer of 25 verder. Het is buiten 21 graden (binnen is het áltijd 20 graden, dank zij de airco..
), lekkere temperatuur nog om een stadje te bekijken. Al zal het wel snel stijgen. Ik neem de weg langs de kust, het is nog super rustig onderweg. Een eindje voor Koroni wordt de weg brééd, tjonge, er was zeker ruimte over! Dat is me al eerder opgevallen, op de meest rare plaatsen kom je ineens op een weg die wel vierbaans zou kunnen worden. Na een paar kilometer van deze luxe is het asfalt op en stort ik bijna in een grindbak. Het is dat ik het al verdacht vond dat de weg er nog zo nieuw uitzag... Enfin, met een gangetje van 20 km/u kom ik net voor Koroni weer op een gewone weg en tuf rustigjes het stadje in, naar beneden.
Hemelvaartsdag in Griekenland
Woensdag 27 mei. Finikounda heeft best een aardig winkel- en horecabestand voor zo'n klein dorp. Heeft natuurlijk alles te maken met het toerisme in de zomermaanden. Ik ken dat vanuit mij woonomgeving (Zeeland) waar ook veel winkels en restaurants weliswaar het hele jaar open zijn, maar het grote geld verdienen in de zomer. Daarnaast heb ik in de korte tijd dat ik nu op mijn balkon zit al een groenteboer, een aardappelboer, een stoelenleverancier, een bloempotten- en plantenhandelaar en een rijdende kledingwinkel langs zien komen. De kledingwinkel zit in een volkswagenbusje waarvan de achterklep opengeklapt is om de jurken aan te hangen. Ze heeft alleen dames- en kinderkleding hoor ik haar omroepen. En niet te geloven, er komen meteen een stuk of zes vrouwen rond het busje staan. Hoe kun je nu toch kiezen uit bijna niks? Of zou het dan toch waar zijn dat de keuze juist moeilijker wordt naarmate het aanbod groter (heb ik pas ergens gelezen)?? Enfin, ik heb niets nodig. Ik heb een auto vol met kleding, boeken en andere spullen dus kan voorlopig wel even vooruit!
Waaaaaaaaaaaaaaaaaah, hier sijn fissieeeeeeeeeeeeeees! Se bíjten
Ik schiet in de lach als ik er weer aan denk, bij het zien van de kleine, bijna doorzichtige visjes in het heldere water. Vorig jaar in Parga liet een blonde Amsterdamse dame duidelijk merken dat ze wat problemen had met het zwemmen in zee... De visjes hier zijn klein en schattig, ze bijten niet (denk ik) en zwemmen onrustig om me heen als ik een poosje stil blijf staan. Er gaat vrijwel geen zuchtje wind en het water is stil en helder. Op de bodem een prachtig decor van kiezels in allerlei verschillende kleuren en vormen. Half 10, er is nog niemand te zien hier op het kleine strandje vóór mijn studio. Ik geniet van de warmte van de zon op m'n vel. Het water is nog best koud (oké, ik ben een koukleum..) maar zo in combinatie met de zon sta je best lekker. Straks ga ik zwemmen!
Help, ik blijf hangen; het is hier echt leuk!
Dinsdag wandeldag. Ik vertrek op tijd naar 'de stad' met de bedoeling om naar de bovenstad te wandelen. Een flinke klim, maar om half 10 nog goed te doen. De lucht is strakblauw, dus dat belooft wat. Zodra je in de stad echt gaat klimmen wordt het stratenpatroon kronkelig en een stuk leuker dan de rechte 'benedenstad' (hoewel beneden is relatief, want eigenlijk is de hele stad zo ongeveer op een helling gebouwd..). Het valt me op dat de meeste huizen in Kiparissia er goed onderhouden uitzien. Ik heb nog niet veel verwaarloosde panden gezien. Ook hier boven ziet er er grotendeels tip top uit. Op één klein stukje na, in de buurt van de grote kerk. Maar er wordt wel gemetseld en geschilderd. Komt vast ook goed..
Kiparissia, heerlijk zo'n echt Griekse stad!
Zaterdag 16 mei. Ik ben onderweg naar Pylos, aan de baai van Navarino. Om daar te komen vanuit Katakolo volg je de borden 'Kiparissia'. En dan schiet me ineens te binnen dat ik hierover iets heb gelezen in het reisboek van de Pelop. Bij de 1e stop kijk ik even; en inderdaad, het staat beschreven als een leuke Griekse stad aan het water. En omdat Griekse steden altijd een magische aantrekkingskracht op mij hebben, besluit ik daar éérst eens te gaan kijken. Als ik de auto aan de boulevard heb geparkeerd en wat rondloop ben ik eigenlijk al verkocht. Een handvol cafés met grote terrassen, een klein stadsstrand (of eigenlijk twee) en een haventje is genoeg om te bedenken dat ik het hier vast wel een paar dagen volhou. Het geheel is een welkome combinatie van stad, strand, haven, terras, bergen, groen en uitzicht. Iemand heeft me hier studio's Kotsoris aanbevolen (mocht ik hier willen blijven), aan zee, daar ga ik naar op zoek. De studio's blijken naast Camping Kiparissia te liggen, in een grote tuin met palmbomen eromheen. Prima accommodatie, leuke plek met uitzicht op zee, ik blijf!
Alone in Katakolo
Vandaag 15 mei gaat mijn reisgenote terug naar Nederland, naar huis, tuin, planten (ook de mijne, evenals de katten..) en vriendje. Ik zwaai haar om 12.00 uur uit op het vliegveld van Araxos. Nee, ze gaat niet met een F-16 al zou ze dat graag willen, maar met een Boeing 737 van Tui Fly. Het is een militair vliegveld, maar vandaag is 'tzarterday'. Het is een echt Grieks gesteggel over de aankomst/vertrektijd, blijft onzeker tot de laatste minuut, maar uiteindelijk meldt een smsje dat ze toch rond half één vertrokken is. Ik ben dan al onderweg naar Kilini, om een kijkje te nemen in de veerhaven naar onder meer Kefalonnia. Jongens, wat een saai dorp is dat. Een nietszeggende lange boulevard met hier en daar een (op dat moment leeg) terras, veel ijzerwerk, weinig groen en zicht op vrijwel niks. Er ligt geen boot, er is weinig te beleven en de bebouwing is oersaai. Wegwezen dus. Ik besluit dan toch maar naar Loutra Kilini te rijden, misschien is daar een leuk terras voor een verse jus. Alhoewel, de laatste keer dat ik in een Loutra was (Loutra Edipsou op Evia) waren er vrijwel alleen grijze watergolf permanentjes te zien, en stramme grijs-witte mannetjes. Ook niet het toonbeeld van gezelligheid, maar goed we gaan vandaag in de herkansing. En bovendien in een ándere Loutra.
Vitina Langadia Olympia Katakolo; een tocht uit duizenden
Ik weet het, ik ben niet geheel en al objectief als het op Griekenland aankomt. Maar eerlijk waar, dit gebied is werkelijk prachtig. De combinatie van hoge kale bergen, een groene bosrijke 'onderomgeving', kloven en riviertjes, vergeten vriendelijke dorpen en authentieke bewoners is onovertreffelijk.
Luxe logeren in Vitina
Na twee zonovergoten stranddagen in Stoupa is het vandaag ook weer heerlijk om te vertrekken. We hebben gisteravond genoten van een geweldige zonsondergang in Kardamili, wijn drinkend en tapas etend op het terras van café Tikla. We waren aangetrokken door het gratis internet (Wifi) dat het café aanbood (soms kost het wat moeite dit weblog bij te werkenJ), maar het blijkt ook nog eens een erg leuk stekje te zijn om de avond te zien vallen.
Stoupa Kardamili Agios Nikolaos. Zon, wolken en regen
Als iemand het woord Stoupa zegt denk ik aan een strandje en een lucht met donkere wolken boven de bergen die langzaam maar zeker over het strand gaan hangen. Aan warmte die eveneens langzaam verdreven wordt, samen met de zon. Ondanks dat ik in 2006 hier een paar dagen op het strand heb gelegen is dit beeld nooit veranderd. Het is ontstaan in 1996 of 97 toen we in oktober een week door deze streek toerden. En eenmaal in Stoupa met alle geweld naar het strand wilden, ook al was het weer nog zo twijfelachtig...
Van Katakolo naar Stoupa, cross-over de Pelop!
Woensdag 6 mei. Het is half 10 als we via de bakker (mmmm, heerlijke koulouri's hier in Katakolo) op weg gaan naar het zuiden. In principe willen we naar Petalidi en daar misschien een dag of vijf blijven. Beetje relaxen, beetje wandelen, beetje strand, kortom vakantie.. We nemen de kustweg zodat we regelmatig even lekker aan een haventje/boulevard wat zeelucht op kunnen snuiven. Ook moet ik nog wat boeken afgeven voor iemand in een café bij Tholo.
Het is een fantastisch gevoel om ergens naar onderweg te zijn, zonder de noodzaak om snel aan te hoeven komen. Zo kun je dromen over en uitkijken naar het doel aan de horizon, maar je verder vooral bezighouden met het moment.