Paliki – Homerus achterna?
Volgens weeronline.nl zou deze dag een 9 worden. Kijkend naar de lucht vanaf het balkon betwijfel ik dat ten zeerste. Het is bewolkt met een eng donkere lucht boven de bergen. Boven zee, he-le-maal aan het eind (zo ongeveer bij Lefkada) zie ik wel wat lichte lucht. Misschien komt dat nog deze kant op? We blijven optimistisch en nemen weer alle soorten kleding mee in de auto inclusief bikini en handdoek. Op naar het schiereiland Paliki, dat inmiddels ook wel wordt genoemd als het eiland van Homerus, naast meer als zodanig bekende Ithaka. De hele geschiedenis is ook al zo lang geleden, het blijft natuurlijk lastig om de waarheid te achterhalen vanuit de overlevering.
Argostoli in de zon
Rond 9 uur word ik wakker en steek hoopvol mijn hoofd om de hoek van de balkondeur. Jaaaaa, zon! Maar nog geen half uurtje later plenst het. Wat een verrassing komt daar van achter de berg! Gelukkig duurt het niet al te lang en kan ik droog bij de bakker komen. Langs de kade maken de zeilboten zich al op voor een dagje water, dus het zal hopelijk meevallen met de regen. Vandaag staat Argostoli en omgeving op het programma. Paraplu en vest gaan mee, de dreiging van regen blijft. We rijden via Potamaniata en Agonas naar het zuiden, de bergroute is ons iets te bewolkt. De weg is prima en de uitzichten op de zee en later Lixouri mooi. De wegen zijn eigenlijk prima al blijft het oppassen geblazen als ineens een hele kudde geiten oversteekt. Mijn reisgenoot wil stoppen en rent met fototoestel achter wat geiten aan. 'Hebben ze een houten halsbandje om????' gil ik haar na. Iemand heeft me verteld dat dit een typisch Kefaloniaans verschijnsel is. En ja hoor, hoewel de meeste geiten halsbandloos ronddabberen wordt er toch één met een houten bandje (en bel eraan) gespot. Het schijnt dat de herders deze bandjes zelf maken voor hun kudde.
Kefalonia, de herfst is begonnen
Het bewijs is weer eens geleverd. Zo'n nacht doorhalen is niets voor mij. Oké, ik lag donderdagavond om negen uur al in bed, maar toen de wekker ging om half een was dat toch nog wel een beetje vroeg... Om één uur in de auto, naar Schiphol. Wat is wakker blijven dán moeilijk! Miezerregen, glinsterend asfalt en zeer vermoeide branderige ogen. Is dit een gewenste start van de vakantie? Enfin, het is een beetje vergeten als we een paar uur later met dichte ogen enigszins onderuit gezakt in een vliegtuigstoel zitten te wachten tot we landen in de zon. Voor het zover is schrik ik nog even van de lucht als ik uit het raampje kijk. De piloot vertelt net dat de landing wordt ingezet en de wolken om ons heen doen het ergste vermoeden.
Zoveel van plan, zo weinig tijd… en bijna op vakantie
So many things, so little time zingt het in mijn hoofd terwijl ik van heen en weer ren tussen wasmachine, strijkplank en pc. Of eigenlijk geloof ik dat het so many men so little time was, enfin, voor mij geldt vandaag in elk geval het eerste. De inpakstress heeft me dan ook volledig te pakken. Koffer ligt open in de slaapkamer, stapels kleding her en der eromheen, boeken, tijdschriften, I-pod, strijkijzer, telefoonlader, fototoestel. Help, ga ik echt maar een week? Als ik zo doorga haal ik dat overgewicht nog wel. Van de bagage wel te verstaan, heb net gelezen dat 20 kilo het absolute maximum is. Ik was het bijna vergeten, na jarenlange autovakanties met de nu ongekende luxe van een ruime kofferbak en achterbank.
Het is een fantastisch gevoel om ergens naar onderweg te zijn, zonder de noodzaak om snel aan te hoeven komen. Zo kun je dromen over en uitkijken naar het doel aan de horizon, maar je verder vooral bezighouden met het moment.