Dolce far niente
Het kost me niet de minste moeite. Waar voor veel activiteiten nog wat extra motivatie nodig is, wat extra vaart gezet moet worden om tot beweging over te gaan, geef ik me hier moeiteloos aan over. Het gaat helemaal vanzelf. En ik ben er nu achter dat dit iets is om blij mee te zijn. Er worden boeken over geschreven, seminars georganiseerd en cursus in gegeven. En mij lukt dit zomaar zonder enige inspanning! Zittend in de tuin, genietend van de zon, dompel ik mij onder in de loomte van de dag.
Een zonnige paasdag en lekker eten
Wakker worden met de zon op je gezicht is de betere versie van ontwaken door de wake-up lamp van P. Zonder muziek maar met het getjilp van de vogeltjes om het huis stap ik vrolijk mijn bed uit. Beneden gooi ik de deur naar de tuin open en adem de nog koele lucht in. Het rondje door de tuin leert me dat de rozemarijn niet echt geschikt meer is om mee te koken en ook de tijm lijkt meer op een restje verdroogd gras dan op de smakelijke Mediterrane naamgenoot. Eigenlijk wist ik het ook wel, na deze strenge winter (en ik te laat was om de kruiden in te pakken) maar besluit nu dat ik, met het Paaslam voor vanavond in gedachten, toch hoognodig nieuw moet halen. Lang leve 2e Paasdag, de tuin- en meubelpaleizen zijn open!
Vluchtelingen in Griekse havens belagen Nederlandse truckchauffeurs
Ik las net een artikel over de alsmaar toenemende 'overvallen' op Nederlandse truckchauffeurs in Griekse havens. In de havens van Patras en Pireaus zijn al jaren problemen met vluchtelingen die op allerlei creatieve of hardhandige manieren proberen in een vrachtwagen te komen. Om zo tussen de lading mee te liften op de boten naar Italiaanse havens en vandaar uit verder West-Europa in te trekken. De laatste weken worden de havens overspoeld met een toenemend aantal vluchtelingen uit landen in het Midden-Oosten, met name uit Libië.
Heimwee naar Griekenland
Het overkwam me vanmiddag zonder waarschuwing vooraf. Zo'n algehele, totaal onverwachte overval. Heftig ook, brok in de keel, diepe zuchten, een brandend heimwee. Maar ook visioenen van blauwe luchten, warm zand, bloemen en buiten spelen. Zomerzon en een koele zee, geurende kruiden en bubbels in een glas. Kwam het door de lente die een zomerkarakter aan het krijgen is? Of misschien door de zinnenprikkelende muziek uit de CD-speler in de auto? Of de wachtrij voor de open brug waardoor ik met raampje open relaxed onderuit gezakt zat te wachten tot deze weer open ging? Wat de oorzaak ook was, de gevolgen zijn belangrijker. Griekenland in mind!
Met een politiecommissaris op jacht in Athene
Het is spannend als ik mee rij door de straten van Athene. Via de Pantepistimou richting centrum. Daar is het te doen, op het Sindagmaplein is een opstootje waar we ons mee moeten bemoeien. Commissaris Charistos springt uit de auto, rent op de groep af en... Nee, ik zit niet echt bij hem in de auto (gelukkig niet) maar rij astraal mee als ik de boeken over Kostas Charitas lees. Ontsproten aan de fantasie van Petros Markaris maar wel een tamelijk waarheidsgetrouwe weergave van de dagelijkse Atheense politiepraktijk. Markaris schrijft levendig en beeldend over de belevenissen van de commissaris. Over zijn werk, z'n leven en z'n dagelijkse strubbelingen met de ambtenarij, met de journalisten en met de vele soms vreemde figuren die hij ontmoet als hij op onderzoek uitgaat. Leuk, fascinerend en vooral ook erg herkenbaar voor wie vaker in Griekenland komt.
Het is een fantastisch gevoel om ergens naar onderweg te zijn, zonder de noodzaak om snel aan te hoeven komen. Zo kun je dromen over en uitkijken naar het doel aan de horizon, maar je verder vooral bezighouden met het moment.