Syros, een onontdekt pareltje in de Egeïsche zee
Zondag 2 juni sta ik tegen drie uur aan de haven. Om tien over drie zal daar mijn boot naar Syros vertrekken. Syros is een eiland waar ik nog nooit ben geweest. Ik ga vooral de hoofdstad, Ermoupoli bekijken en een bezoek brengen aan Lienke en Anke, twee van oorsprong Nederlandse vrouwen die al een jaar of tien hun tijd verdelen tussen Brussel (woonplaats) en Ano Syros (hun tweede woonplaats). Zij zullen mij de stad laten zien. Het is best druk bij de haven en als ik op een muurtje ga zitten ben ik al snel omringd door een groep kinderen die van alles willen weten. Ze oefenen mijn Grieks, overhoren me wat ik net van hen heb geleerd en vinden het super dat ik naar Syros, hun eiland ga. Zij gaan terug na een korte vakantie op Naxos van vier dagen. Deze groep lijkt niet zo beïnvloed te zijn door de crisis; de kinderen hebben merkkleding en -schoenen, sieraden en mooie koffers en tassen bij zich. En weer bedenk ik dat de verschillen in het land groot zijn.
Klein rondje Naxos
Zaterdag is het bewolkt, geen laatste dagje strand dus, voordat ik naar Syros ga. Ik besluit vandaag de tempel van Dimitras te gaan bezoeken, in combinatie met een wandeling vanaf Ano Sangri. Rijden over Naxos is een feestje. De weg is over het algemeen prima (oké, enkele uitzonderingen daargelaten) en de uitzichten fantastisch. Het binnenland is hoog, met diepe groene dalen en een grote verscheidenheid aan bomen en struiken. Het is 10 uur als ik het stadje uitrij. En dan word ik notabene van de weg geplukt bij een politiecontrole! Nog nooit eerder gehad, bij iedere eerdere controle stuurden ze mij altijd door. Nu dan toch...
Het is een fantastisch gevoel om ergens naar onderweg te zijn, zonder de noodzaak om snel aan te hoeven komen. Zo kun je dromen over en uitkijken naar het doel aan de horizon, maar je verder vooral bezighouden met het moment.