Viewing entries tagged with 'Cycladen'
Eindelijk dan toch: Amorgos
Jarenlang was Amorgos een soort van luchtspiegeling: een bestemming aan de horizon van de Cycladen waar ik steeds graag heen wilde maar wat op de een of andere manier nooit lukte. En nu zit ik dan om half 10 aan de haven te wachten op de Aqua Spirit die mij in een kleine 4 uur naar Amorgos zal brengen. Mij en hopelijk ook nog wat anderen. Het is nog vroeg en de vissers zijn bezig hun vangst te sorteren en deels schoon te maken. Straks komen de kopers die er voor zorgen dat er vanavond verse vis in de taverna's te eten is. Enkele meeuwen weten dat ze zo meteen ook wat stukken krijgen en dansen om de bootjes heen. Een vrouw vraagt me of ik met de boot mee ga, op mijn 'ja' vraagt ze of ik Grieks lees. "Een beetje" zeg ik naar waarheid. Ze meldt dat ze ook wat te lezen heeft in het Engels en geeft me een bijbelse folder. In het Italiaans. En laat dan nu net níet op peil zijn... Tegen tienen verschijnt de boot in de verte. Ja hoor, het gaat echt lukken, ik ga naar Amorgos!
Naxos, het groen witte eiland van de Cycladen
We wisten dat we naar de Cycladen wilden gaan, die eerste Island-hop vakantie in 1990, maar naar welke eilanden? Naxos, Andros, Paros stonden wel op ons lijstje. Uiteindelijk besloten we in het vliegtuig om te starten op Andros en dan naar beneden af te zakken. Maar eenmaal in Athene ontdekten we dat de boot naar Andros niet dagelijks ging en we de volgende dag wel naar Naxos konden. Tja, het was de tijd zonder internet, dus dit soort dingen moest je ter plekke nog uitzoeken..!
Met windkracht 8 op de Egeïsche zee
Naxos - Nea Makri - Loutra Ypati - Preveza ; 21 - 23 juli
Vrijdagnacht hoor ik het al. Aolus heeft het behaagd om nog wat harder te gaan blazen. Zijn bolle kaken vol wind blaast hij zich uit over de zee hier rond Naxos. Dat belooft wat voor het boottochtje vandaag... En ja, als ik rond half 11 bij de haven aankom, beuken de golven met kracht tegen de aanlegsteiger. Niettemin, er wordt gewoon gevaren volgens de havenpolitie. Helaas, mijn boot (Highspeed 3) is een uur later dan gepland en pas om kwart over twaalf varen we richting Mykonos, Tinos en tot slot Rafina. Dan begint het avontuur. Al vrij snel lijken we in een soort achtbaan te zitten, die op en neer en soms heen en weer zijn weg vind. Als je loopt lijkt je minstens een halve fles whiskey op te hebben, als je zit krijg je het ultieme kermisgevoel. Of Eftelinggevoel. De zee is donkerblauw met véél witte koppen, enorme golven knallen tegen het schip, spetters vliegen bijna constant tegen de ramen. Alsof er een enorme regenbui valt. Na Tinos steken we niet rechtdoor over naar het vaste land, maar varen langs de kust van Andros richting Evia. Als we Tussen Andros en Evia oversteken, moeten we allemaal blijven zitten... Dat valt zo te zien niet mee voor de velen die groen van ellende af en aan lopen naar de WC! En weer ben ik erg blij dat ik nooit zeeziek word. De boot gaat ook wat zachter varen. Niettemin, het verloopt toch allemaal goed en na een stukje kust van Evia steken we over naar Rafina. Dan gaat het ook iets beter, totdat we vóór Rafina zijn, waar de zee weer behoorlijk op de kust aanvalt. Maar rond half 5 zit ik dan toch in de auto richting Nea Makri, wat helaas nog niet verhuisd is en ook nog steeds aan dezelfde noordkust ligt. Dus ook hier windkracht 8...
Grrrr. Ik ben boos. En verdrietig...
Vandaag, woensdag, ga ik dan eindelijk het 'wandelingetje met de auto' maken, zoals ze dat hier zeggen. Een rondje over het eiland, via binnenland en dorpen heen, en na Apollonas via de noordkust terug. Eigenlijk doe ik dan maar de helft van Naxos, maar de zuidelijke helft is veel minder ontwikkeld, en de wegen zijn zwaar niks. Er zijn wel een paar dingen die het bezoeken waard zijn, maar de de meeste dorpen liggen toch in het westen en noorden. Het waait waanzinnig (noordenwind!), dus ik krijg het advies vooral voorzichtig te zijn. Maar ja, de auto weegt meer dan 1000 kilo dus beetje wind moet toch kunnen, niet waar? Als ik naar de auto loop, val ik bijna om van schrik. En daarna van verbazing.
Tijdloosheid in Griekenland
Nog een week of twee, en mijn reisje zit er op. Al ruim zeventien weken ben ik nu weg uit Nederland. Eigenlijk kan ik het nauwelijks geloven, het voelt niet zo. Het lijkt een tijdloos bestaan, waarin het niet uitmaakt welke dag het is. Of welke maand. De soort maand meet ik af aan de bloemen die wel of niet bloeien. En aan fruit en groente dat verkocht wordt. De seizoenen voorjaar en zomer zijn geruisloos in elkaar over gegaan. Ik heb gemist wanneer het één het ander werd. Er zat ook niet zoveel logica in. Niet qua drukte (toerisme) want erg afhankelijk van wáár je zit, en die variatie was groot... Maar ook niet qua weer. Begin april kon je al op het strand liggen (Kreta), begin mei hadden we het berekoud in de bergen (Arachova) en regende het van tijd tot tijd behoorlijk. Eind mei was het warm, warm, warm (Argolida), juni superwisselvallig met behalve gelukkig ook genoeg warmte en zon: wolken, regen, storm, onweer en één keer zelfs hagel! Eind juni weer smeltend heet in Iria (Argolida-Pelop), begin juli storm en buien op Evia, en nu heerlijk zomers weer op Naxos. Waarschijnlijk ondersteunt dit voor Griekenland ook ongewone weerbeeld het rare tijdsbesef dat ik hier heb gekregen. Rationeel weet ik wel dat ik best al een tijdje onderweg ben, maar als iemand zegt dat het nog maar zes weken is geloof ik het ook. En dan nu de wetenschap dat ik over twee weken gewoon al weer thuis ben!
Perfect hotel in Naxos stad, bij strand en centrum
Ik kan het niet laten om mijn favoriete hotelletje hier in Naxos-stad even te laten zien.Hotel Sanoudos is een klein familiehotel superdicht bij het strand (nog geen minuut lopen) en toch nog dicht genoeg bij haven en centrum (paar minuten lopen). Ruime kamers met balkon en alle faciliteiten (badkamer, TV, koelkast, airco) die je nodig hebt. Vooral de kamers aan de voorzijde op de eerste verdieping zijn fijn. Ik kom hier al bijna vijftien jaar en het bevalt uitstekend. Zie foto's.
Athene - Naxos; 8 - 13 juli
Vandaag vertrek ik naar Naxos. Mijn (vaste) hotel Sanoudos heb ik al gereserveerd omdat ik laat aankom, en het bovendien juli is, dus hoogseizoen.
Ik bedenk dat ik toch maar eens naar het oliepeil moet kijken voor ik wegga. De laatste keer was begin mei (deed mijn vader..), dus vooruit, toch maar even doen. Ik gooi de motorkap open en pak een handschoen en een doek. Binnen 10 seconden staat iemand naast me en vraagt wat er aan de hand is en of hij kan helpen... Een geruststellende gedachte. Ik vertel hem dat ik alleen het oliepeil moet controleren. Nou, dat kan hij wel even doen. Ik zeg dan toch maar eerlijk dat ik het nu ook kan... Ahum. Hij schiet in de lach en blijft vergenoegd kijken. Maar ja, erg ingewikkeld is het allemaal niet, ik gooi er zelfs nog wat olie bij, en voila.
Het is een fantastisch gevoel om ergens naar onderweg te zijn, zonder de noodzaak om snel aan te hoeven komen. Zo kun je dromen over en uitkijken naar het doel aan de horizon, maar je verder vooral bezighouden met het moment.