Naar Loutraki of Karystos op Evia; 2 - 5 juli
Zondag stap ik om negen uur in de auto. Onderweg valt me weer op dat de route naar Athene toch wel perfect is nu, met de splinternieuwe tunnels in de buurt van Elefsina. Ging ik in april nog langs de berg, nu er doorheen! Loutraki is een echt Griekse badplaats, leuk en druk, maar nu duidelijk geen goed moment om hier te zijn. Ik ben er om elf uur, het is windstil en smoorheet en beredruk. Nadat ik wat heb gedronken, en het duidelijk is dat appartementen meestal pas na zes uur beschikbaar zijn, ga ik weg. Op naar Evia. Om tien voor drie ga ik aan boord in Rafina voor een bootreisje van een uurtje, naar Marmari. Daarna naar Karystos. Het is er heerlijk koel, het waait lekker en bevalt me prima. Ik herinner me weer een restaurantje tegenover het strand aan de noordkant van Karystos, waar het zo lekker was. En inderdaad, ook bij herhaling héérlijk (Mesa Exo) en erg leuk om te zitten, beetje trendy. Binnen hebben ze als decoratie aan de wanden een expositie van allerlei Griekse voetbalmomenten. Grappig. Ik eet de beste penne met tomatensaus ooit! Je krijgt er standaard een toetje, een overheerlijke pannacotta. Mmmmmmm, morgen weer...
Iria - Epidavros; 30 juni - 1 juli
Tja, afgekoeld is het nog steeds niet... Maar, wie weet vanaf zondag. Dan is er een verlaging van de temperatuur voorspeld, met bewolking en storm! Maar gelukkig was het in elk geval vannacht al iets minder warm. Niet meer net alsof de zon nog schijnt in het donker... Door de open ramen en deuren kwam nu in elk geval zo tussen twaalf en zeven wat koele lucht binnen, zodat ik weer eens goed geslapen heb. Vandaag, vrijdag, was de laatste 'schooldag' voor mij. Weer wat bijgeleerd deze week, maar ik moet vooral veel oefenen natuurlijk. En daar heb ik dan in elk geval nog vier weken voor!
Mensenkinderen, wat is het hier WARM!!!
Ik dacht dat ik het hier in mei al heel erg warm had gehad... Als ik had geweten dat het nog veeeeeeel warmer kon... Het is hier in Nafplio (en Iria) nu al een paar dagen 39 graden, zon (uiteraard) en een loeiharde warme wind. Het lijkt of je voortdurend naast een levensgrote fohn staat, die je bijna helemaal omver blaast. Ik denk steeds aan het gedichtje van Annie MG Schmidt over juffrouw Scholten, en vraag me af wanneer ik hier smelt en er slechts een plasje Corry overblijft... Als ik 's morgens om 8.15 wegrijd is het 30 graden, nog redelijk aangenaam. Maar al na een uur of twee is het echt heel erg heet, ons leslokaal heeft geen airco, dus we zweten en wapperen wat af! De talloze flesjes gekoeld water die we achterover slaan zijn nauwelijks bestand tegen deze temperatuur. Je moet doordrinken voordat het warm wordt..
Kala Nera - Eretria - Steni; 22 en 23 juni
Na een weekje Kala Nera vertrekken we donderdag weer richting Evia voor de laatste twee dagen Griekenland van mijn bezoekster. Zij vertrekt zaterdag naar huis, ik ga dan voor een weekje Grieks naar Nafplio/Iria. Tja, en vertrekken na een week betekent behoorlijk wat inpakken. We stapelen de bagage in de lift en eenmaal beneden in de hal, waarna ik de auto ga halen. Als ik voor de deur sta, wil de hoteleigenaar ons beslist helpen met inpakken. Hij sjouwt de koffers op mijn aanwijzen op de achterbank. Als hij voor wat andere tasjes de achterklep opendoet valt hij opnieuw om van verbazing… want de kofferbak is natuurlijk gewoon nog vol. Hij kan zich niet inhouden en giert het uit van de lach. Ik leg hem toch maar even uit dat ik vijf maanden op reis ben en nogal wat meegenomen heb…
Kala Nera - Volos - rondje Pilion. 17 - 21 juni
Zaterdagochtend gaan we shoppen in Volos. Volos is een typisch Griekse stad, met tal van winkels en aan de kade allerlei trendy terrassen. De stad heeft geen bezienswaardigheden, wel veel gezelligheid. En je kunt vanuit Volos prima naar de Sporaden varen, zoals Skiathos, Skopelos en Alonnisos. Net als veel Grieken ontbijten we met koffie en een sesamstengel op het terras en gaan daarna winkelen. Eenmaal terug in Kala Nera blijkt dat zaterdag en zondag een typische weekendbestemming te zijn voor Grieken uit het binnenland (weekendje kust) en uit Volos (dagje strand). Eind van de middag komt het op gang en ’s avonds is het een gekakel van jewelste op alle terrassen. We zijn van plan om ’s avonds dan ook eens flink te gaan stappen in Kala Nera. Maar dat valt tegen!
Eretria - Kala Nera; 12 - 16 juni
Eretria ligt gevouwen rond een hoekje in de Golf van Evia, het water tussen Evia en het vaste land van Griekenland. Het heeft drie kades, waarvan twee met allerlei terrasjes. Gezellig plaatsje. Ons hotel heeft een zwembad waardoor we de verleiding niet kunnen weerstaan om op de aankomstdag eind van de middag aan de rand van het zwembad op een ligbedje nog wat van de zon te genieten. Het zwembad delen we overigens met de zwaluwen in de buurt die eind van de dag over het water scheren om even af te koelen. Helaas is de zon de volgende twee dagen wat schaars. Ook ’s avonds is het niet echt aangenaam, zodat we na een snelle borrel toch maar in het appartement voetbal gaan kijken. Dinsdag wandelen we een dagje in de omgeving, gevolgd door wederom een zwempartij en een avondje shoppen in Halkida. We struinen wat schoenen- en kledingwinkels af, ik bezwijk voor een paar echt Griekse slippers en een hemdje. In een CD-winkel wil ik wat CD’s kopen, waarbij de verkoopster meteen vraagt of ik misschien kopieën wil, voor vijf euro per stuk… Dat is me toch nog nooit gevraagd in een officiële winkel. Ik waag het erop en ze blijken prima in orde te zijn! Verder genieten we wat van het uitzicht (en de ouzo) op één van de terrassen aan de kade.
Evia, Pinksteren in Limni; 8 - 12 juni
Donderdagochtend gaan we op pad naar Evia. Daar heb ik in Limni een studio gereserveerd tot maandag, dus tijdens het Griekse Pinksteren (Pendikosti) wat ook een belangrijk religieus feest is in Griekenland. Op tweede pinksterdag is tevens het ‘feest van de Heilige Geest’. We besluiten om niet direct via de snelweg te gaan, maar een route langs de kust te kiezen. Helaas. Ook deze, zo op het oog gedetailleerde, wegenkaart is een echte Griekse kaart. Vol verrassingen. Dus wegen die net wat anders lopen. Wegen die lijken door te gaan, maar dat toch niet doen. Enzovoort. Met als gevolg dat we heel wat heen en weer rijden. Na een paar uur, en echt wel vele leuke weggetjes later, zijn we het beu en rijden naar de snelweg. Zo zijn we toch nog in de middag op Evia.
Stoupa - Kardamili - Dimitsana - Nea Makri; 3 - 6 juni
Zaterdagmorgen ga ik al vroeg op pad. Ik wil nu wat wandelen rondom Kardamili, een plaatsje dat hier zo’n zeven kilometer verder ligt en onder andere aan de Viros-kloof, in het Taygetosgebergte. Ik ben er om kwart over acht en het is meteen te merken dat het nu echt minder warm is. Gelukkig maar, want het wandelt toch een stuk fijner als het maximaal 25 graden is dan 35! In het noorden van Kardamili kun je enkele wandelpaden volgen; ik neem het pad naar Agia Sofia, een Byzantijns kerkje waar je via een pad aan de noordkant van de berg naar toe klimt. In eerste instantie wilde ik door de kloof lopen, maar ik hoorde van anderen dat het eerste stuk toch behoorlijk saai is en het veel mooier is om vanaf boven te zien. Aangezien ik niet helemaal naar Exohorio wil lopen, en dus diep in de kloof, klim ik naar Agia Sofia. Het is inderdaad een mooi (voormalig ezel-)pad dat regelmatig een prachtig zicht geeft op de kloof. Het kerkje is zoals zoveel Byzantijnse kerkjes, maar toch leuk. Daarna ga ik via het nabij gelegen dorpje naar beneden. Halverwege de weg kun je weer een wandelpad volgen dat in Kardamili uitkomt.
Leuke tocht van iets meer dan twee en een half uur dus net genoeg voor een ochtendje. Het is inmiddels gigantisch gaan waaien dus geen weer meer voor het strand. Ik ga eerst naar de kapper, tja dat kan echt geen vijf maanden wachten.., en dan lekker op het balkon (uit de wind!) zitten leren en lezen. Vanavond weer inpakken en morgen naar het Noorden!
Captain Corelli's mandoline; lézen dat boek...
Nee, niet alleen voor Kefalonnia-gangers!! Niet alleen voor fans van de film (integendeel). Niet alleen voor mensen die van oorlogsboeken houden, zeker niet. Maar voor iedereen die iets meer wil weten over de geschiedenis van Griekenland en het wezen van de Grieken, of gewoon een meeslepend boek wil lezen, thuis of tijdens de vakantie, lézen dat boek! Het is een geweldig epos waarin je niet kunt stoppen met lezen. Ik las het de afgelopen dagen, en vergat bijna dat ik in het heden leef, en ook nog van alles wil ondernemen. Gelukkig was ik in Stoupa, waar ik dus maar even heel ordinair twee dagen op het strand heb doorgebracht (ja, ik ga echt nog wel wandelen in de kloof bij Kardamili…). En de avonden op mijn balkon. Om dat boek uit te lezen. In één woord meeslepend, in een niet te evenaren schrijfstijl, een meesterwerk van Louis de Bernières: Captain Correli’s mandoline. Vergeet de film als je die hebt gezien, vergeet hoe heet hij ook al weer die de hoofdrol speelde, maar verdiep je in de echte captain Corelli. Voor wie het nog weet, enkele weken geleden schreef ik over de tegenstrijdigheid van de Grieken. In het boek komt een treffende verklaring, gegeven door één van de hoofdpersonen, zijn hele leven woonachtig op Kefalonnia:
Rondje Mani met 20 rode ferrari's - Stoupa; 30 mei - 2 juni
Wel eens 20 rode ferraris tegengekomen? Ik sinds 30 mei wel! Het is half negen als ik wegrijd uit Gythion, met als doel Kardamili of Stoupa. Maar ik begin met een rondje Mani, want wil het typische Mani-dorp Vathi zien, en het grappige vissersdorpje Jerolimanes, beiden helemaal in het Zuiden gelegen. De typische oude Mani-dorpen bestaan uit vierkante (toren)huizen met kleine ramen en van zandkleurige steen. Veel huizen zijn vervallen, maar steeds vaker worden ze opgeknapt of ook wel nieuw gebouwd naar oude stijl. Het is wel apart, maar ik moet zeggen dat het niet helemaal mijn stijl is. Ik vind het nogal saai en wat naargeestig. Maar het past wel in het landschap wat ook wat beladen overkomt. Kaal, ruig, droog, alhoewel de kuststrook niet zo heel hoog is, wordt het landschap toch steeds gedomineerd door het reusachtige gebergte in het midden. Vathi is dus hét voorbeeld van zon echt Manidorp en ligt bovenop een heuvel. Heel apart zicht dat wel. Maar ik geef dan toch de voorkeur aan het kleine Jerolimenas, dat half verscholen tussen twee kliffen ligt. Ik drink er even wat, maar het is er wel al snel warm, nu om 10.00 uur is het de zon al flink smelten!
Het is een fantastisch gevoel om ergens naar onderweg te zijn, zonder de noodzaak om snel aan te hoeven komen. Zo kun je dromen over en uitkijken naar het doel aan de horizon, maar je verder vooral bezighouden met het moment.