Gythion/Mistras/Sparta; 28 - 30 mei
Als ik uit het raam van mijn kamer kijk, zie ik mijn droomuitzicht. Als het om een niet-levend beeld gaat wel te verstaan… Hoewel, levendig kun je wél zeggen. Een niet te grote haven met een lange pier waaraan af en toe een veerboot of groot zeiljacht aanmeert, een o zo blauwe zee, een kade met een bonte variatie aan vissersbootjes en kleine jachten, geflankeerd door diverse terrassen op de kade zelf. Als het niet zo beregezellig in Gytion zelf zou zijn, hing ik hier elke dag uit het raam. Helaas geen balkon, kleinigheidje blijf je houden zou mijn vader zeggen. Niettemin, ik geniet ervan. Zoals ik me ook vanmiddag op een terras in de zon en aan het water realiseerde hoe ik geniet van elke dag. Wat een luxe bestaan is dit toch. Zo maar rondreizen, blijven waar je het leuk vindt, nieuwe dingen meemaken, onvergetelijke ervaringen opdoen, mensen ontmoeten, en vooral ook zoveel prachtige dingen zien in dit geweldige land. En eigenlijk voelde ik me ook wat beschaamd. Ik besef dat zo veel mensen dit niet kunnen doen. Omdat ze moeten werken, voor kinderen moeten zorgen, brood op de plank brengen. Zo veel armoede in de wereld, en ik reis hier maar rond alsof alles zo maar kan. Natuurlijk, ik heb er ook voor gespaard, en smijt niet met geld of zo, maar toch.. En ik moet zeggen, het reizen is wél verslavend! Ik heb nu echt de smaak te pakken vrees ik. Net over de helft van mijn reis, en nog negen weken voor de boeg, zit ik al plannen te maken voor nieuwe reisjes. Hoeven niet altijd zo lang te zijn, maar mmmm wat is dit heerlijk!
Van Iria naar Leonidio en Gythion; 25 - 29 mei
Donderdag 25 mei, alweer het laatste dagje Iria. Het is (uiteraard) nog steeds huidverdovend heet. Ook vandaag dus maar weer vroeg de wekker gezet. Ik wil eerst nog even naar het strand, maar daar om elf uur wegwezen vanwege de hitte. Nog een paar boodschappen doen, even internetten, en dan inpakken om morgen ook vroeg weg te kunnen. Vanavond heb ik dan nog even tijd om iets te doen.
Poros, na een klein rondje kust Argolida; 22-24 mei
Ik vlieg overeind als ik een vreemd muziekje hoor naast mijn oor. Wat is dat?? O ja, dat is waar ook. Ik heb voor het eerst de wekker in mijn mobiel gezet. Dus die klinkt zó! Enfin, ik ben in elk geval een keer vroeg wakker, het is half acht. Vandaag wil ik naar Poros, en niet al bij de eerste stap op het eiland op apegapen liggen van de hitte. Dus, vroeg weg. Eventjes acht uur stap ik in de auto. Net buiten Iria zie ik een kudde schapen op de weg. En.. twee wollige viervoeters als schaapherder. En dat doen ze goed! Heen en weer lopend langs de kudde manen ze de schapen het veld aan de overkant in te gaan. Als ik (inmiddels langzaam) aan kom rijden, gaat één van de honden midden op de weg staan en naar me blaffen. Maar geen paniek, ik sta al stil… Pas als het laatste schaap het veld in is, wordt de weg ‘vrijgegeven’. Geen herder te zien, zou hij ergens stiekem om een hoekje staan kijken? Ik moet zeggen deze herders bevallen me beter dan diegene die ik vorige week ergens tegen kwam. Een herder op de brommer, die heen en weer rijdend over een stukje weg van 50 meter ofzo de kudde in de wei hield!
De Volkskrant gekocht, voor 2,95....
Tja, dat is de prijs voor het feit dat mijn krant ook een reisje achter de rug heeft. Per vliegtuig naar Athene en dan per bus naar Nafplion, schat ik in. En daar heeft hij dan een dag over gedaan, zodat ik vandaag, zaterdag, de krant van vrijdag lees. Geen probleem, ik volg het Nederlandse nieuws toch nauwelijks, dus wat maakt het uit dat ik een dagje later lees over de beroering die minister Verdonk heeft veroorzaakt met haar uitspraken. Het nieuws over Ayaan stuurde iemand mij in telegramstijl toe, waarna ik even op de site van de Volkskrant heb gekeken ‘wat er nu allemaal aan de hand was’. Ach ja, ik zal eerlijk zijn, het Nederlandse nieuws is verder van mij verwijderd dan de kilometers afstand tussen Nederland en Griekenland verantwoorden. Ik creëer hier gewoon mijn eigen nieuws voor een poosje en volg dat van Griekenland op (figuurlijke) afstand; ik beheers de taal nog onvoldoende om alles in de nieuwsuitzending te snappen. De grote lijnen krijg ik wel mee, maar daar houdt het ook mee op. De krant die ik af en toe koop gaat iets beter, want dan ligt mijn woordenboek ernaast…
Nafplio/Tyrins, nog steeds Iria, en ... lekker eten; 15-16 mei
Al twee weken in Iria, de tijd vliegt voorbij. Iedere ochtend genieten van de stilte, iedere avond van de mooiste zonsondergangen. En tussendoor er op uit, naar een van de vele plaatsen of bezienswaardigheden, naar het strand in Tolo, naar Nafplio, wandelen, of op het balkon wat lezen, leren (ja, mijn Grieks moet nog steeds verbeteren..) of schrijven.
Ermioni Koilada Tolo; 10 mei
De dag begint wat bewolkt en ik besluit om maar weer eens een dag met de auto erop uit te trekken. Ik pak de kaart en bedenk dat ik wel eens naar Ermioni kan gaan. Ik ben er járen geleden wel eens een paar dagen geweest maar herinner me er niet zoveel meer van. We logeerden er toen wel, maar gingen vooral ook in de omgeving rondkijken. Het is maar iets meer dan een uur rijden en om 11.00 uur wandel ik al door het vriendelijke plaatsje. Heel apart door de twee zeekanten; het ligt namelijk op een landtong en heeft dus twee oevers en daarmee twee haventjes. Eén voor veerboten en jachten, en één voor de vissers. Aan beide kaden zijn terrassen. Er tussen in ligt het stadje, want zo mag je het wel noemen. Op een heuvel met tal van kleine straatjes en huizen in allerlei vormen. Ik dool wat rond, en bedenk dat dit ook weer zo’n typisch Grieks plaatsje is waar je je auto het beste maar beneden aan de haven parkeert, wat ik ook heb gedaan! Al te vaak kwam ik in straatjes met wat hindernissen. Zoals een weg die ineens ophield en in een trap veranderende (waar mijn auto wat problemen mee heeft..), of uitliep op het strand (waar je met een sprongetje van ongeveer een meter zou belanden -> heb ik maar niet gedaan) of waar ik tot mijn schrik ineens oog in oog stond met een grote (en volgens mij enge..) hond. Gelukkig zat ik ín de auto (raampjes dicht) en stond hij buiten, maar ik zag toen pas dat ik op eigen terrein was beland. Nee, voor mij liever niet te veel van dit soort verrassingen, als het er enigszins nauw en ondoorzichtig uitziet, parkeer ik liever ergens aan het begin van een dorp of aan de haven, is ook altijd goed.
Houden van ... mensen en decor
Houden van Griekenland is houden van de Grieken en houden van het land. Het land is niet zo moeilijk, daar kan ik in superlatieven over uitweiden. Ruige, soms ontoegankelijke bergen, een zo blauwe zee dat je je ogen soms niet gelooft, groene hoog- en laagvlaktes, stranden, drukke chaotische steden, stille weggetjes, witte bergdorpjes, monumentale bouwwerken uit perioden ver voor Christus, bloemen, bomen, kruiden, geuren, zon, … Overal is het weer anders, maar overal fascinerend. Iedere hoek om betekent een ontdekking. Iedere weg een reis naar iets nieuws. Ik hou maar op, want niemand gelooft mij straks nog!
Iria, wederom een appartement op een berg; 1 - 5 mei
Maandag 1 mei is weer reisdag, we willen nu via secundaire wegen naar Iria rijden. De eerste stop is natuurlijk bij het kanaal van Korinthe. Via de afslag naar Loutraki/Isthmia kom je bij een punt waar je echt helemaal de diepte inkijkt. Helaas komt er alleen een klein jachtje aanvaren en geen ‘echte’ boot waardoor je niet goed ziet hoe smal het eigenlijk is. Het kanaal is maar 25 meter breed, op het hoogste punt 80 meter hoog en 6,3 kilometer lang. Het is tussen 1881 en 1893 gegraven, maar ik las dat er al over gesproken werd in de 6e eeuw vóór Christus. In 40 onderzochten de Romeinen hoe ze het zouden kunnen verwezenlijken en in 67 werd onder Nero ermee begonnen. Zesduizend slaven gingen aan de slag, maar door het overlijden van Nero stopte men drie maanden later. In 1687 deden de Venetianen een poging, maar liep op niets uit. Enfin, uiteindelijk is het goed gekomen, men heeft zelfs de locatie van de eerste poging aangehouden (was ook de kortste).
Delphi, Arachova, Kiato en Iria; 29 april -3 mei
Nadat het vrijdag tamelijk bewolkt was is het zaterdag gelukkig weer redelijk weer. Geen zon, maar ook geen superdichte bewolking. We gaan naar Delphi, voor mij dus de tweede keer in korte tijd. Maar geen probleem, want het was er prachtig dus ook nu zal ik er weer van genieten. En dat blijkt ook zo te zijn, want heel de site is één zee van kleurige bloemen. En dat was de vorige keer nog niet (laatste week van maart). Ook anders is de hoeveelheid auto’s en bussen die er nu geparkeerd staan. Aanzienlijk meer dan in maart! Niettemin, het is een erg grote opgraving, dus je loopt elkaar eigenlijk niet voor de voeten. Ook mijn ouders genieten enorm van de site en van de schitterende omgeving (het beroemde ‘olijvenbos’ eromheen) en de uitzichten. Niet voor niets staat het hele gebied van Itea tot en met Arachova met de aanwezige opgravingen op de Wereld Erfgoedlijst van de UNESCO. Het dorp Delphi is drie keer niks, dus na het bezoeken van de opgraving rijden we door naar Arachova. Dat is wel een interessant bergdorp met enkele goede restaurants. Wij kiezen opnieuw voor Agnantio, in de doorgaande straat, waar het ook deze tweede keer weer smullen is. Ik heb bedacht dat ik misschien nog wel een authentiek kleed mee wil nemen; in Arachova staat een beroemde tapijtfabriek. Maar ik heb geen zin om na het eten nog naar die fabriek te zoeken (want inmiddels erg koud) en kijk wat in de vele winkels in de hoofdstraat. Maar rustig kijken is er niet bij, er zijn vrijwel geen bezoekers vandaag en iedereen sleurt je zowat naar binnen. Je voelt je dan zo verplicht om te kijken en gegeneerd als je het toch niet doet. Ik stop er toch maar mee, ik kom vast nog wel eens een tapijtdorp tegen… Omdat het inmiddels heel erg koud geworden is (zonder zon 10 graden!!!) gaan we gauw de warme auto in en terug. Brrrrr, en dat is Griekenland in bijna mei! s ’Avonds zie ik op TV dat Griekenland ingesloten licht tussen twee lagedrukgebieden en dat het in het hele land zal regenen morgen…
Athene - Galaxidi; 24 - 27 april
Het is nog niet zo lang geleden dat ik in Athene was. Een week of vijf om precies te zijn. Maar toch verheug ik me weer op een dagje drukte in de stad. Ik laat dinsdag 25 april mijn ouders hét handelsmerk van Athene zien: de Acropolis. En ook ik vind het toch weer indrukwekkend. Niet alleen de bouwwerken (hoe hébben ze dat toch voor elkaar gespeeld in die tijd – halverwege de vijfde eeuw vóór Christus - om zulke enorm grote en zware zuilen rechtop neer te zetten en dan nog een dak erop te maken..), maar zeker ook het zicht vanaf de Acropolis. Je kijkt rondom op een mooi en relatief groen stukje van Athene. Vooropgesteld dat de stad absoluut niet groen is, want het grijs/wit van de vele hoge gebouwen overheerst. Maar goed, voor zover je groen stukjes hebt, je ziet ze vanaf dit uitzichtspunt opperbest. De agora aan de ene kant, het theater van Herodus Atticus aan de andere kant, en bergopwaarts gekeken onder andere de Tempel van de Olympische Zeus in een klein groen parkje. En natuurlijk zie je vanaf hier ook prima het presidentieel paleis met de National Garden erachter.
Het is een fantastisch gevoel om ergens naar onderweg te zijn, zonder de noodzaak om snel aan te hoeven komen. Zo kun je dromen over en uitkijken naar het doel aan de horizon, maar je verder vooral bezighouden met het moment.