En dan nu… Epidavros
Na bijna drie weken, met twee onderbrekingen op Amorgos en Syros, ga ik dan nu Naxos echt verlaten. Zaterdagochtend om 9 uur sta ik met de auto in de rij voor de boot. Als deze arriveert rij ik tussen brikjes en luxe mercedessen de boot op en parkeer de auto inmiddels bijna geroutineerd in een klein vakje. Ik ga nu echt onthouden in welke garage ik sta en door welke deur ik erin kom en na een minuut of 10 zoek ik een plekje in de airseats. Het is buiten bewolkt en windkracht 6, dus voor mij geen dekstoel deze vaart!
Syros, een onontdekt pareltje in de Egeïsche zee
Zondag 2 juni sta ik tegen drie uur aan de haven. Om tien over drie zal daar mijn boot naar Syros vertrekken. Syros is een eiland waar ik nog nooit ben geweest. Ik ga vooral de hoofdstad, Ermoupoli bekijken en een bezoek brengen aan Lienke en Anke, twee van oorsprong Nederlandse vrouwen die al een jaar of tien hun tijd verdelen tussen Brussel (woonplaats) en Ano Syros (hun tweede woonplaats). Zij zullen mij de stad laten zien. Het is best druk bij de haven en als ik op een muurtje ga zitten ben ik al snel omringd door een groep kinderen die van alles willen weten. Ze oefenen mijn Grieks, overhoren me wat ik net van hen heb geleerd en vinden het super dat ik naar Syros, hun eiland ga. Zij gaan terug na een korte vakantie op Naxos van vier dagen. Deze groep lijkt niet zo beïnvloed te zijn door de crisis; de kinderen hebben merkkleding en -schoenen, sieraden en mooie koffers en tassen bij zich. En weer bedenk ik dat de verschillen in het land groot zijn.
Klein rondje Naxos
Zaterdag is het bewolkt, geen laatste dagje strand dus, voordat ik naar Syros ga. Ik besluit vandaag de tempel van Dimitras te gaan bezoeken, in combinatie met een wandeling vanaf Ano Sangri. Rijden over Naxos is een feestje. De weg is over het algemeen prima (oké, enkele uitzonderingen daargelaten) en de uitzichten fantastisch. Het binnenland is hoog, met diepe groene dalen en een grote verscheidenheid aan bomen en struiken. Het is 10 uur als ik het stadje uitrij. En dan word ik notabene van de weg geplukt bij een politiecontrole! Nog nooit eerder gehad, bij iedere eerdere controle stuurden ze mij altijd door. Nu dan toch...
Chora en de monastiri Gossoviotissa
Het hoofdplaatsje Chora, hoog boven Katapola op de berg gelegen, is een toonbeeld van Cycladische architectuur met witte kubushuisjes en prachtig geplaveide smalle (en meestal hellende) straatjes. De weg ernaar toe was al spectaculair en vol verwachting duik ik het plaatsje in als de bus rond 10 uur op het pleintje is gestopt. Het handjevol medereizigers is na een paar minuten verzwolgen door het doolhof van straatjes en ik besef al gauw: hier ga ik verdwalen. Of dat erg is? Ik denk het niet. Het lijkt of ik alleen op de wereld ben, af en toe kom ik een inwoner tegen die vriendelijk 'kalimera' zegt. Uit enkele cafés klinkt zacht muziek en even later ruik ik de eerste voorbereidingen voor de Griekse lunch. Chora is een droom, ik maak veel, heel veel foto's en ben weer blij met mijn nieuwe camera.
Eindelijk dan toch: Amorgos
Jarenlang was Amorgos een soort van luchtspiegeling: een bestemming aan de horizon van de Cycladen waar ik steeds graag heen wilde maar wat op de een of andere manier nooit lukte. En nu zit ik dan om half 10 aan de haven te wachten op de Aqua Spirit die mij in een kleine 4 uur naar Amorgos zal brengen. Mij en hopelijk ook nog wat anderen. Het is nog vroeg en de vissers zijn bezig hun vangst te sorteren en deels schoon te maken. Straks komen de kopers die er voor zorgen dat er vanavond verse vis in de taverna's te eten is. Enkele meeuwen weten dat ze zo meteen ook wat stukken krijgen en dansen om de bootjes heen. Een vrouw vraagt me of ik met de boot mee ga, op mijn 'ja' vraagt ze of ik Grieks lees. "Een beetje" zeg ik naar waarheid. Ze meldt dat ze ook wat te lezen heeft in het Engels en geeft me een bijbelse folder. In het Italiaans. En laat dan nu net níet op peil zijn... Tegen tienen verschijnt de boot in de verte. Ja hoor, het gaat echt lukken, ik ga naar Amorgos!
Van Naxos naar Amorgos
Zaterdag is weer een heerlijke stranddag. Een warme zon, knalblauwe lucht en aan het strand een zacht kabbelend zeetje. Wat wil een mens nog meer? Sylvia en Ronald vertrekken morgen naar Paros dus genieten extra van hun laatste dagje Naxos. Voor vanavond hebben we afgesproken met Lienke en Anke, twee zussen die al jaren een vakantiehuisje hebben op Syros, hoog op een heuvel, in Ano Syros om precies te zijn. Ze zijn een weekend op Naxos, met een Griekse vriendin meegekomen die Franse examens afneemt hier. Om half acht zitten we dan ook met z'n allen aan de wijn en Kitro op het terras van Lemon, aan de boulevard. We wisselen reiservaringen uit en bespreken de situatie in het Griekenland van nu. Ook op Syros gaat de crisis niet ongemerkt voorbij en voor veel mensen valt het niet mee om het dagelijks bestaan goed voort te zetten.
Eilandhoppen, te beginnen met Naxos
Als we de kade van Naxos oprijden maandagmiddag, voelt dat meteen weer vertrouwd. Voor mij is het vier jaar geleden dat ik hier voor het laatst was en ik kijk uit naar een paar dagen op dit heerlijke eiland. Het wordt lekker weer met veel zon en een heerlijke 25 graden. Genieten dus. We staan onszelf lekker een paar stranddagen toe! Pas donderdag komt er enige actie, wanneer Sylvia en Ronald een tocht met de auto over het eiland gaan maken. Ik ga 's morgens wat winkelen in het stadje en breng een bezoek aan het vernieuwde archeologisch museum dat in het Kastro is gehuisvest. Het is groter dan voorheen en laat een best grote collectie bodemvondsten zien, met name gebruiksvoorwerpen die aan de oostkust (en dan vooral Moutsouna) in graven zijn gevonden. Zeker de moeite van een bezoekje waard! Na dit bezoekje wandel ik via de vele slingerstraatjes (verdwalen is bijna niet te vermijden!) naar beneden. Tijd voor een ijskoude koffie. Het is heerlijk toeven aan de haven, een behoorlijk stevig windje maar gelukkig ook genoeg zon om het aangenaam te hebben.
De bergen in
Zaterdag 18 mei. Op weg naar de winkel bezie ik de auto. Hij is niet meer blauw, het oranje van het met de regen neergedaalde woestijnzand heeft hem in een vaal grijsgrauw vehikel veranderd. Zo kunnen we zondag niet onze nieuwe reisgenoot afhalen... Eind van de dag naar de wasstraat dus, maar eerst nog een ritje naar de bergen. We bezoeken vandaag de familie van een vriend van ons, we zijn uitgenodigd voor een Griekse lunch in Gymno, in de bergen rond Nemea. Ik verheug me er op!
Argos, Nafplio en Mycene
Nadat we donderdag gewinkeld hebben in Argos (want 's morgens bewolkt) is het vrijdag tijd voor een snufje cultuur: we gaan Mycene (Mykines) bezoeken. Jammer, het is nog bewolkter dan donderdag en eigenlijk is vooral ook het uitzicht bij Mycene prachtig. En inderdaad, dat is nu wat minder, donkere wolken pakken zich samen boven de omgeving. Het regent nog niet als we in alle rust over de site wandelen. De enige medegasten zijn een groep Fransen die een rondleiding krijgen en pas als wij naar het museum gaan zien we de ene na de andere bus het parkeerterrein opkomen. Vroeg komen loont zich! Het is de tweede keer dat ik deze site bezoek en toch is het weer mooi. Ook het museum, hoewel klein, is de moeite waard.
Bergen, bloemen en zee
Dinsdag zitten we om 10 uur in de auto. Enigszins vertraagd door de stroomstoring deze morgen ("ze zeggen dat het een half uurtje duurt" ,het werd anderhalf uur..) zoeken we onze weg naar Kato Achaia waar ik een doos boeken ga afleveren voor een Nederlandse die in de buurt woont. Daarna stellen we de navigatie in op Tolo, via diverse bergplaatsjes omdat we de route door de bergen en via Tripoli gaan nemen. En wat blijkt? Rijden met navigatie is een uitdaging. Koos ik anders een route via 'rode' wegen op de kaart, de tomtom zoekt het avontuur en leidt ons via allerlei kruip door sluip door weggetjes de bergen in. We rijden door plaatsen waar de auto (of wij) een bezienswaardigheid is en alle mannen op de terrasjes hun nek verdraaien om te kijken hoe wij de smalle bochtjes door manouvreren. Af en toe zien we tot onze opluchting een plaatsnaam bord dat ook op de kaart staat zodat we dit avontuur verder door kunnen zetten.
Het is een fantastisch gevoel om ergens naar onderweg te zijn, zonder de noodzaak om snel aan te hoeven komen. Zo kun je dromen over en uitkijken naar het doel aan de horizon, maar je verder vooral bezighouden met het moment.