Onderweg naar Ithaka

Captain Corelli's mandoline; lézen dat boek...

Gepost door: Corry Gepost op: 3 juni 2006 | 0 Reacties

Tags: Griekenland, lange reis 2006

Nee, niet alleen voor Kefalonnia-gangers!! Niet alleen voor fans van de film (integendeel). Niet alleen voor mensen die van oorlogsboeken houden, zeker niet. Maar voor iedereen die iets meer wil weten over de geschiedenis van Griekenland en het wezen van de Grieken, of gewoon een meeslepend boek wil lezen, thuis of tijdens de vakantie, lézen dat boek! Het is een geweldig epos waarin je niet kunt stoppen met lezen. Ik las het de afgelopen dagen, en vergat bijna dat ik in het heden leef, en ook nog van alles wil ondernemen. Gelukkig was ik in Stoupa, waar ik dus maar even heel ordinair twee dagen op het strand heb doorgebracht (ja, ik ga echt nog wel wandelen in de kloof bij Kardamili…). En de avonden op mijn balkon. Om dat boek uit te lezen. In één woord meeslepend, in een niet te evenaren schrijfstijl, een meesterwerk van Louis de Bernières: Captain Correli’s mandoline. Vergeet de film als je die hebt gezien, vergeet hoe heet hij ook al weer die de hoofdrol speelde, maar verdiep je in de echte captain Corelli. Voor wie het nog weet, enkele weken geleden schreef ik over de tegenstrijdigheid van de Grieken. In het boek komt een treffende verklaring, gegeven door één van de hoofdpersonen, zijn hele leven woonachtig op Kefalonnia:

‘Alle Grieken bestaan uit twee Grieken, een Helleen, en een Romoi (Romein). De Helleen vermijdt buitensporigheid, hij kent zijn grenzen, hij onderdrukt het geweld in zichzelf, hij zoekt naar harmonie en cultiveert een gevoel voor verhoudingen. Hij gelooft in de rede, hij is de geestelijke erfgenaam van Plato en Pythagoras. Die Grieken staan wantrouwig tegenover hun eigen aangeboren impulsiviteit en voorkeur voor verandering omwille van de verandering, en ze houden zichzelf onder controle om te vermijden dat ze spontaan hun controle kwijtraken. Ze houden van onderwijs omwille van onderwijs, houden geen rekening met macht en geld wanneer ze iemands waarde bepalen, ze gehoorzamen nauwgezet aan de wetten, gaan ervan uit dat Athene de enige belangrijke stad ter wereld is, haten oneervolle compromissen en beschouwen zichzelf als de wezenlijke Europeanen. Maar naast die Helleen is er ook de Romoi, met kwaliteiten geleerd van de Romeinen. De Romoi houden van improviseren, ze zijn op zoek naar macht en geld, ze zijn niet rationeel omdat ze handleen op grond van intuïtie en instinct, zodat ze overal een grote puinhoop van maken. Ze betalen geen belastingen en gehoorzamen de wet alleen wanneer ze geen alternatief hebben, ze beschouwen onderwijs als een manier om vooruit te komen, zijn altijd bereid een ideaal op te offeren omwille van eigen belang, en ze houden van dronkenschap, van dansen en zingen, en flessen op elkaars hoofd stukslaan….’ Het gaat nog even verder, lees zelf maar in dit geweldige boek!

Nog vergeten
In mijn stukje over Gythion en de Mani ben ik nog twee grappige dingen vergeten te vermelden. In de buurt van Gythion ligt Elos, en Elos heeft een strand dat volgens mij door iedereen verlaten is. Ik ben er even wezen kijken omdat ik ergens las dat er een heel apart omkleed gebouw moet zijn. En inderdaad, na een aantal armoedige golfplaten (vakantie-?) huisjes aan het strand, en vóór een verlaten taverna, staat een gebouwtje dat bestaat uit acht Louis-XIV deurtjes met een overkapping gedragen door vijf zuilen. Alles in krakkemikkige toestand.. Over vergane glorie gesproken. Als je het wilt zien (zie ook foto), volg in het dorpje de bordjes naar het strand (Akti).
En wist je dat helemaal in het zuiden van de Mani kaap Teneron ligt (ik ben niet verder gereden dan Vathi dus er niet geweest) waar volgens de mythologie de ingang van het dodenrijk, de Hades, is. Niemand kan exact aanwijzen waar dan, maar het schijnt dat de ingang bewaakt wordt door Cerberus, de monsterhond met drie koppen. Dus als je die ziet…
Tja, ik probeer in mijn reisverslag niet al te veel ‘reisboek’informatie te geven, maar soms zijn er toch wel leuke en belangrijke dingen, die het persoonlijk verslag aanvullen. Ik heb vijf reisboeken bij me, die ik afwisselend raadpleeg. De een is beter in geschiedenis, de ander in leuke aparte plekjes, en de volgende in routebeschrijvingen. Als je meer wilt weten over het land en volk moet je dit echt wel doen, ook de geschiedenis, want het land is getekend door het verleden, zowel in positieve zin (Minoïsche beschaving, Byzantijnse rijk, etc) als in negatieve zin (de vele oorlogen die er gewoed hebben, het dictatoriale regime dat lang heeft standgehouden).