De tijd verstrijkt

Gepost door: Corry Gepost op: 15 juni 2009 | 0 Reacties

Tags: , ,

Heb net een boekje gelezen van Douwe Draaisma met de aansprekende titel 'Waarom het leven sneller gaat als je ouder wordt'. Het komt erop neer dat het in onze beleving lijkt alsof de jaren steeds sneller om zijn. Zo wens je elkaar nieuwjaar, eet je paaseieren en barbecue en dan knipper je even met je ogen en oeps daar staat de kerstboom alweer. Vroeger, dat wil zeggen toen je oma nog jong was, duurde een jaar ééuwig. Als kind leek er geen einde aan te komen, aan zo'n jaar. En dan terwijl je na je verjaardag alweer met je verlanglijstje voor de volgende verjaardag bezig was... Maar nu denk je 'oh help, alweer een jaar ouder, kan ik nog terug?'

Het boek biedt behalve een interessante verhalenbundel over allerlei psychologische processen die met tijd en onze herinneringen (ons zgn. autobiografisch geheugen) te maken hebben ook een antwoord op de titelvraag. Het komt er in het kort op neer dat je steeds meer 'in de herhaling' gaat. Je geheugen slaat steeds minder nieuwe ervaringen op, steeds minder 'eerste keren' die gewoonlijk het vast verankerd worden in onze herinnering. Hoe langer je leven al duurt, hoe minder nieuws je meemaakt. Gebeurtenissen die je al eens hebt ervaren, vermengen zich met eerdere en 'nemen geen tijd meer in beslag' in ons geheugen. Wil je dus dat in je herinnering je leven eindeloos lang duurt, dan moet je elk jaar zorgen voor een flinke portie nieuwe ervaringen. Reizen naar onbekende oorden; nieuwe restaurants en cafés uitproberen; regelmatig een andere route rijden; nieuwe musea, films, mannen of looks uitproberen. Maakt niet uit wat, als het maar nieuwe ervaringen zijn die zich niet zo gemakkelijk laten vermengen met eerder opgeslagen herinneringen.

Enfin, zo'n reisje als dit voegt in elk geval weer het nodige nieuws aan mijn geheugeninhoud toe. Als ik het allemaal maar kan onthouden...! Want ja, het is ook nog eens zo dat ons geheugen wel wat verslechtert in de loop der jaren. Zo tegen je zeventigste onhou je nog maar een fractie van datgene wat je op je twintigste nog kon opslaan. Gelukkig duurt het nog héééééééél lang tot mijn zeventigste!

 

Ik vertrek

Het is dus tijd om Kythira te verlaten, de ervaringen gaan zich aaneenrijgen en vermengen met datgene dat ik vorige week heb beleefd. Er komen herhalingen voor, al is het alleen al de strand en de weg er naar toe (heb alle routes al uitgeprobeerd...). Veel plaatsjes heb ik al bezocht, al besef ik wel dat er ook nog heel veel is dat ik níet heb gezien, met name omdat het de meeste dagen te warm was om wat langere wandelingen te maken. Maar goed, je moet altijd wat overhouden voor de volgende keer, niet waar?

Vandaag, maandag,  is dus mijn laatste dag hier. Plan was om vanochtend nog een kleine wandeling te doen in Potamos, aansluitend om 10.00 uur een ticket voor de boot te kopen en dan nog even naar het strand. Maar het weer laat zich niet plannen en het stormt echt mega. Ik ga nog even kijken beneden maar het is echt niet lekker aan het strand. Het geweldige wandelboekje van Kythira biedt uitkomst en ik ga nog een korte wandeling (1 uur) maken vanaf Aroniadika.  Na een bemoedigend stukje over een mooie betonnen weg, voert de route door een oud (ezel-?)pad tussen twee muurtjes. Ook op dit smalle pad doen de plantjes het goed en ik moet goed uitkijken waar ik mijn voeten zet om het niet al te stekelig te krijgen aan de onderbenen. Ik was wel al zo slim om een redelijk lange broek aan te doen, maar om nu mijn echt lange spijkerbroek aan te trekken in dit weer ging me te ver. Met het boekje verschaf ik mij een enigszins spinvrije doorgang, tot het natuurlijk een keer mis gaat en ik toch oog in oog met een reuzespin kom te staan. Ik geef een gil die vast ver te horen is, maar ik zie in de verste verte geen mens dus hoop niemand ongerust te hebben gemaakt. En het ging zo goed, want de overige aanwezige beestenbende kan me al geen schrik meer aanjagen. Enfin, ik kan de spin nog omzeilen en let de rest van de tocht nog beter op. Het is een heerlijke wandeling, het waait weliswaar flink maar dat brengt juist verkoeling. En mijn haar is toch al een grote warboel. De route voert via het vrijwel verlaten dorp Pitsinades (wel twee oude kerkjes) naar het klooster Osios Theodorus. En dan weer terug, langs de asfaltweg. Leuk tochtje en goed te doen rond de middag bij deze koele wind. Ik rij nog even langs enkele dorpen in de buurt, koop tijmhoning in Mitata en ga dan lekker terug naar Agia Pelagia. Tijd voor koffie en lunch. En alvast beetje inpakken voor morgen.

Begin van de avond ga ik dan nog even naar het dorp beneden voor een afscheidsdrankje. De boot vertrekt morgen om 16.00 uur. Ik zorg dat ik rond half twee in Diakofti ben, ruim op tijd om nog even rond te kijken, wat te eten op een terras en een goed plekje op de boot te krijgen. Als het niet té hard waait ga ik kijken of ik dolfijnen kan spotten. Het schijnt dat er veel zwemmen op het eerste deel van de route die we varen. Ben benieuwd!

Als het goed is komt de boot tegen half zes aan in Neapoli, dan hoop ik een uurtje later in Monemvasia te zijn.

Wordt vervolgd...

 


 

 

Plaats je reactie

Comments

No one has commented on this page yet.

RSS feed for comments on this page | RSS feed for all comments