Een groot hart
Een prachtige zondagmiddag, de laatste dag van mijn vakantie, als je weekenddagen bij je vakantie mag tellen. Morgen weer aan de slag voor een veilig Zeeland, maar vandaag is het nog even genieten van een heerlijke wandeling door een zonnig Middelburg. Al wandelend realiseer ik mij hoe heerlijk het is om hier veilig te wonen en niet rijk te zijn in Nederland maar wel schatrijk op wereldniveau.
De afgelopen weken lieten weer eens duidelijk zien dat veiligheid en rijkdom toch behoorlijk onrechtvaardig zijn verdeeld in de wereld. Honderdduizenden mensen zijn op de vlucht voor oorlogsgeweld, honderdduizenden wonen in gebieden waar onderdrukking, bittere armoede en honger het dagelijks leven bepalen. Schatrijke leiders en een bevolking die honger lijdt is in veel landen de realiteit. En honderdduizenden vluchtelingen proberen te overleven in landen waar zij niet mogen bestaan.
Te veel mensen verdienen bovendien aan de wanhoop van anderen. Uitbuiting, afpersing, mensensmokkel; steeds vaker doen de overlevingskansen van mensen op de vlucht er niet toe zo lijkt het. De schepen die deze week bij Italië aan land werden gehaald tonen aan dat het probleem steeds groter en erger wordt. Willens en wetens werden de vrachtschepen door de bemanning verlaten. Puur geluk dat ze tijdig door de Italiaanse kustwacht werden gezien en veilig een haven werden binnengeloodst. Gezinnen met kleine kinderen, baby's soms, kwamen van de boten af. Met gezichten die lieten zien wat ze hebben doorstaan, maar ook opluchting dat ze het hebben gehaald. Met hoop op een beter leven, terwijl ze aankomen in landen die hun niet welkom heten.
Leiders in Europa, wat gaan jullie hieraan doen? Denken dat de kwestie ergens anders moet worden opgelost? Ergens, maar in elk geval niet hier door jou? Veel praten, weinig aanpakken en hopen dat het vanzelf weer ophoudt, zo lijkt het. En dat terwijl we met z'n allen kunnen verwachten dat deze volksverhuizingen door zullen zetten. Zolang er zoveel ongelijkheid is en er bovendien in steeds meer gebieden hier dichtbij een oorlog woedt, zullen mensen uit hun land vertrekken en proberen ergens anders een beter bestaan op te bouwen. En ik kan dat goed begrijpen.
De andere kant op kijken heeft nog nooit gewerkt en zal dat ook bij dit probleem niet doen. Europa moet aan de slag, de vraag is alleen hoe. Ik wens de landen meer wijsheid toe en de burgers een groter acceptatievermogen. En een groot hart, dan gaat het hopelijk vanzelf de goede kant op.
Plaats je reactie
Comments
No one has commented on this page yet.
RSS feed for comments on this page | RSS feed for all comments
Het is een fantastisch gevoel om ergens naar onderweg te zijn, zonder de noodzaak om snel aan te hoeven komen. Zo kun je dromen over en uitkijken naar het doel aan de horizon, maar je verder vooral bezighouden met het moment.