Fahr'n, fahr'n, fahr'n auf der Autobahn
En ja hoor, daar gaan we dan. Donderdagochtend even half negen rijden we de straat uit, op weg naar een nieuw avontuur. De komende drie dagen zullen we vele uurtjes doorbrengen op de autosnelwegen tussen Middelburg en Ancona. We zijn nog niet bij Goes of de vakantiestemming zit er al behoorlijk in.
Terwijl we het zicht vanuit de auto controleren (ja we kunnen echt nog een beetje kijken door een vierkantje dat vrij is gebleven voor de achterruit) en beseffen dat je ook genoeg hebt aan je zijspiegels, constateren we ook weer wat een fijne auto dit is om zo’n lange reis mee te maken. Het doel van vandaag is Ulm, een lange trip, over deels bekend terrein. We rijden via Antwerpen, Luik, St. Vith (lunchstop in Prum), Kaiserslautern, Karlsruhe en Stuttgart naar Ulm. Tot Karlsruhe een perfecte weg, daarna domineren de wegwerkzaamheden en file’s. Maar rond zeven uur zijn we dan toch echt in de Raststette Seligweiler, waar we niet de enige blijken te zijn. Lekker eten, prima bedjes en de volgende dag kunnen we fit weer verder.
Nu naar Ehrwald, in Oostenrijk. De weg erheen is mooi en opvallend rustig. Even elf uur zitten we aan de koffie bij Evelien en Gunther en horen waarom ze zo graag hier wonen. We kijken daarna nog even in het dorpje rond, het ademt rust uit, liggend tussen hoge bergen en tegen het bekendere Lermoos aan geplakt. Er heerst een soort stilte voor of na de storm, want zowel in het winter- als het zomerseizoen is het een drukte van belang. De zon schijnt volop en het is lastig afscheid nemen van ons lunchplekje in het park. Maar we moeten nog een stukje verder vandaag, onze bedjes staan vanavond in Sasso, net boven Nogaredo, ergens ten zuiden van Trento.
En dus rijden we om twee uur verder richting zuiden. Het bevalt goed om via Oostenrijk te rijden in plaats van Zwitserland. Een vrij rustige route, behalve tussen Karlsruhe en Ulm, en geen gedoe aan de grens. Natuurlijk, de route door Zwitserland is nog wat spectaculairder qua omgeving dan Oostenrijk, maar we zien onderweg toch veel moois en het overslaan van een 35 km lange tunnel (St Gotthardtunnel) is ook niet erg.
In de gereserveerde Bed & Breakfast La Betulla worden we opgewacht door een aardige eigenares, die ons het uitzicht op het dal laat zien. Prachtig, zeker op zo’n mooie dag als vandaag. De auto kan rustig op de centrale parkeerplaats staan (“er gebeurt hier echt nooit wat!”) en na een korte rustpauze wandelen we op het gemakje naar een restaurant een stukje verder. Natuurlijk is het eten fantastisch, hoe kan het ook anders in Italie.
Het ontbijtje zaterdagochtend is een lekkere start van de dag en we hebben zin in de laatste auto-etappe tot de boot. Druk is het allerminst en de hele rit verloopt gesmeerd. Elk wegrestaurant heeft gratis wifi, toch wel aardig met het vooruitzicht van een wifiloze bootreis van bijna 24 uur. Omdat we best op tijd zijn besluiten we om in de badplaats net voor Ancona een broodje te gaan eten, in Senegalli, de naam alleen al intrigeert. Het blijkt een sfeerloze Italiaanse badplaats te zijn waar je de zee nauwelijks ziet door de vele gesloten strandrestaurants. Niet echt leuk om nog te gaan zitten, dus we kopen ergens een broodje en rijden verder naar Ancona. En ja hoor, daar zien we de Superfastferries aan komen varen! Nog even en dan start de laatste etappe voor Griekenland…
Uitzicht vanaf Sasso, waar we in La Betulla logeren.
Plaats je reactie
Comments
No one has commented on this page yet.
RSS feed for comments on this page | RSS feed for all comments
Het is een fantastisch gevoel om ergens naar onderweg te zijn, zonder de noodzaak om snel aan te hoeven komen. Zo kun je dromen over en uitkijken naar het doel aan de horizon, maar je verder vooral bezighouden met het moment.