Onderweg naar Ithaka

Grrrr. Ik ben boos. En verdrietig...

Gepost door: Corry Gepost op: 19 juli 2006 | 0 Reacties

Tags: Griekenland, lange reis 2006, Naxos, Cycladen

Vandaag, woensdag, ga ik dan eindelijk het 'wandelingetje met de auto' maken, zoals ze dat hier zeggen. Een rondje over het eiland, via binnenland en dorpen heen, en na Apollonas via de noordkust terug. Eigenlijk doe ik dan maar de helft van Naxos, maar de zuidelijke helft is veel minder ontwikkeld, en de wegen zijn zwaar niks. Er zijn wel een paar dingen die het bezoeken waard zijn, maar de de meeste dorpen liggen toch in het westen en noorden. Het waait waanzinnig (noordenwind!), dus ik krijg het advies vooral voorzichtig te zijn. Maar ja, de auto weegt meer dan 1000 kilo dus beetje wind moet toch kunnen, niet waar? Als ik naar de auto loop, val ik bijna om van schrik. En daarna van verbazing.

IEMAND HEEFT EEN ENORME KRAS OP DE AUTO GEZET!! Echt een hele grote, boosaardige kras op de zijkant bij het achterraam. Ik zal eerlijk zijn, de tranen springen in mijn ogen. Van verdriet, maar vooral ook van kwaadheid. Wie doet dat nu, terwijl de auto heel erg aan de zijkant staat, voor niemand in de weg, en vooral ook temidden van huizen waar mensen wonen en halve nachten buiten zitten te kletsen. Toch heeft iemand kans gezien dit ongemerkt te doen want de buren weten van niks. Althans, dat zeggen ze, ik zal het maar geloven. Als ik even later zie dat er ook een kleinere kras op de motorkap zit, zakt mijn humeur ver beneden nul. Ik ben even helemaal verslagen en ga weer terug naar binnen. Daar uit ik mijn ongenoegen, weet dat Maria er ook niks aan kan doen, maar moet het even kwijt. Als ik twintig minuten later toch vertrek, ben ik vast van plan mij niet klein te laten krijgen door zoiets. Maar ik merk dat ik boos en gefrustreerd aan het rijden ben. Ik kan me nauwelijks concentreren. Ik stop in Chalki, het eerste grote dorp, voor een kop koffie. Wie weet helpt het. Aardig dorpje, de geboorteplaats van de heerlijke kitro, dé drank van Naxos (citroenlikeur), gemaakt van citroenbladeren. Leuke café's ook, alleen blijkt bij het Café Citron waar ik neerstrijk, al na twee minuten een halve bus zich neer te vleien. Jeminee, ook dat nog. Hoe dan ook, de cafe latte smaakt prima, het café is heel authentiek en mooi ingericht, en ik word toch wat rustiger. Ik spreek mezelf maar eens opbeurend toe, tenslotte ben ik nergens tegenaan gereden, niet verzeild geraakt in een kettingbotsing, niet van een berg afgestort, geeneens onder een vallend rotsblok gekomen. Kortom, niets ernstigs aan de hand. Alleen een kras. Oké, twee krassen. Waarvan één hele grote. Maar toch. Ik troost mezelf met een fles ouzo (in de distilleerderij van de kitro maken ze ook ouzo) en even later met een prachtige, grote bloempot voor in de tuin. En een kan voor wijn. Ik loop daarna nog wat rond, maar de volgens het boek prachtige villa's en torenhuizen kunnen me niet echt bekoren. Vandaag niet. Op naar het volgende plaatsje, Filoti.

Marmerstad
Filoti is een authentiek, mooi dorp vol typisch witte Cycladische huizen. Ik ben hier al vaker geweest, maar wil toch wat foto's hier maken. Alleen, wat is dat? Is het vandaag Filoti-bezoekdag ofzo? Twee bussen, en een megahoeveelheid auto's staan geparkeerd vanaf de ingang van het dorp. Het wemelt er van de voetgangers, het plein is druk, en hoe goed ik ook kijk, je kunt er niet parkeren tot je het dorp ruim weer uit bent. Dan maar niet, ik rij door naar de volgende plaats, Apiranthos.
Al vóór Apiranthos kun je vermoeden dat marmer hier een hoofdrol speel. De uitloper waar het tegenaan ligt, is één en al marmer. De brokken glinsteren je tegemoet tussen het groen van de begroeiing. Maar wat is het ook hier drúk hier zeg! De auto's staan al aan de zijkant geparkeerd ver voor het dorp start. Ik had gewaarschuwd moeten zijn. Maar rij toch door naar de parkeerplaats, die volgens het boek ergens 'beneden het dorp' moet zijn. Ja, natuurlijk komt die op een gegeven moment maar vol, vol, vol. Kan ik net gebruiken vandaag. Ik besluit door te rijden, om me na 1 kilometer te realiseren dat dit natuurlijk niet de oplossing is. Ik wilde daar rondkijken, ik laat me toch niet weerhouden door gebrek aan parkeerplaats. Desnoods zet ik hem ook ergens halverwege Apiranthos en het volgende dorp. Maar als ik terugrij naar de parkeerplaats is daar net, helemaal voor mij alleen, een parkeerplek vrij gekomen. Yes!
Ik klim naar boven via de, uiteraard, marmeren trappen en doe een rondje. Jammer van de onvermijdelijke toeristenzaakjes in het begin, maar gelukkig niet te veel. Het stadje blijkt een doolhof te zijn, waar ik natuurlijk onmiddellijk verdwaal. Maar goed, is niet echt erg, want grappig plaatsje met onverwachte doorkijkjes. Jammer dat niet meer mensen hun deuren en ramen een likje (kleurige) verf hebben gegeven, want echt fotogeniek is het toch niet. Ik zou hier wel even met de kwast rond willen... Paar leuke eettentjes en ik troost mezelf alweer met koffie en nu ook een tosti. Eigenlijk heb ik veel wijn met mezedes nodig, maar alla, laat ik het nog even bij koffie houden.
Rond half drie hou ik het voor gezien en rij naar het noorden. De bus uit Apollonas rijdt gelukkig net langs als ik de parkeerplaats af wil draaien; die kom ik dan niet meer tegen (Syl!). Het rijdt allemaal prima, ik zie héél veel kerkjes, Naxos is echt het eiland van de kerken, kerkjes en kapelletjes. Aardige vergezichten ook, en wolken in de bergen. Het is wel overal heel droog en dus bruin, je kunt zien dat er weinig regen gevallen is de afgelopen maanden. In Apollonas waait het uiteraard alsof Aolus er zelf aan land is gegaan, dus ik stop niet maar rij via de kustweg terug naar Chora. Mooie route, onderweg doe ik het klooster Faneromeni aan, wat heel mooi schijnt te zijn. Helaas is het dicht, ik had het kunnen weten... Het is mooi geweest voor vandaag, ik rij nu straight terug en ga koffie zetten. Gelukkig heeft Maria een heerlijke cake gebakken! De wijn komt straks...