Onderweg naar Ithaka

Met wind mee naar het zuiden

Gepost door: Corry Gepost op: 6 juni 2009 | 0 Reacties

Tags: Griekenland, lange reis 2009, Peloponnesus

Als ik wakker word hoor ik het al behoorlijk waaien. Ik kijk op het balkon..brrr donkere wolken overal. Ik kleed me aan en ga beneden op de stoep even mijn mail ophalen via de verbinding van Tikla. Na 1 minuut gaat het regenen! Dat doet de deur dicht, ik vertrek vandaag!

Het is kwart voor 11 als ik Kardamyli uitrijd. De wolkenpartij is indrukwekkend, gelukkig is het wel weer droog. Ik rij nu richting Gytheio, om daarna door te steken naar de derde 'poot' van de Pelop, Lakonia. Hier ligt in het uiterste zuiden mijn bestemming voor vandaag, Neapoli, dat een bootverbinding heeft met Kythira. Gytheio trouwens ook, maar met vertrek om 0.45 en aankomst half 3 en dáár heb ik geen zin in!

Rijdend over deze mooie weg, grotendeels met zicht op de zee, valt me weer op hoe kleurig het hier is. Vele tinten rood en roze van oleanders en bougainvilla overheersen het straatbeeld. Prachtig bij de natuurstenen huizen en het blauwe water in de verte. Vanaf Langada wordt het beeld wat 'Maniotischer'. Kaler, ruiger, robuuster en wat minder groen. De Mani is een streek waar veel gebeurd is in het verleden. Er zijn allerlei familievetes uitgevochten, piratenaanvallen geweest en als je om je heen kijkt proef je nog de ietwat beklemmende atmosfeer die al dat geruzie heeft veroorzaakt. Een boeiend gebied ook wel, misschien mede hierdoor. Zodra ik weer thuis ben ga ik het boek 'Mani' van Patrick Leigh Fermor eens lezen.Ik heb het net voordat ik wegging op een markt op de kop getikt.

In Gytheio is het allemachtig aan het stormen, ik waai bijna van de kade af als ik daar even ga zitten om een bakje yoghurt op te eten. Niet leuk meer. Ik verhuis al snel naar een terras voor mijn eerste echte Freddocino. De Griekse jeugd is hier duidelijk in de meerderheid, ze kletsen, flirten en tricktracken dat het een lieve lust is. Sowieso is een echt Grieks terras een plek waar veel gebeurd. Er wordt behalve gegeten en gedronken ook gekletst, gespeeld, gezoend, CD's uitgezocht, kinderen aangemoedigd die aan het zwemmen zijn, gevist, af en toe een duik in zee genomen (als het terras aan zee ligt), kleding geshowd en driftig gezwaaid naar alle bekenden die langsrijden of -lopen.

Als ik wegga wordt ik aangeklampt door een jongen met een boodschappenkar vol tassen komkommers. Of ik er een wil kopen, 3 euro. Nee, wil ik niet. Waarom niet, is zijn vraag, ze zijn maar 3 euro. Is niet veel voor 7 of 8 komkommers, dat snap ik best. Maar ja, wat moet ik nu met 8 komkommers??  Hij snapt er duidelijk niks van en ik laat het maar zo. Op naar de auto, en ik bedenk daar ter plekke dat ik nú een carwash opzoek. Dit kan echt niet langer meer zo. En een half uurtje later rij ik in een fris geboende auto richting Neapoli!

Zo'n carwash is hier trouwens een hele gebeurtenis. Niet even heen en weer door een automaatje rijden, nee er wordt driftig aan de auto gesopt, geboend en drooggewreven. Tussendoor gaat er ook nog drie een automaat overheen, maar dat is slechts bijzaak. Je zou altijd naar een Griekse carwash willen met je auto!

Neapoli - waar ís iedereen??

De rit is verder mooi, door sinaasappel- en olijfgaarden, met hier en daar wat ander gewas en regelmatig een verrassend uitzicht op de zee. Het is niet druk en de weg is goed.

Het ligt vast aan mij maar ik had een heel andere verwachting van Neapoli. Ik herken het dan ook niet als ik er ben. Het is dat de weg zo ongeveer ophoudt te bestaan en ik aanplakbiljetten van de ferrybootmaatschappij zie op de kade. Dit moet Neapoli wel zijn, ook de kilometerstand duidt daar enigszins op. Hoewel mijn 'verwachte eindstand' al drie keer is veranderd; hoe dichter bij ik kwam hoe minder ver het bleek te liggen. Ra, ra, wie is hier mis? Enfin, het stormt nog steeds megahard en er is vrijwel niemand op straat. De meeste hotels zijn of lijken dicht, maar ik vind nog een aardige kamer in hotel Arseniko. Doet me wel erg aan arsenicum denken, maar goed. Rond 4 uur doe ik een rondje en ontdek dat het echt bijna uitgestorven is. Op een terras met lekkere stoelen ga ik een uurtje lezen en vraag me af of er vanavond wel ergens gegeten wordt?

Dat blijkt zo  te zijn, maar zeer mondjesmaat. Ik ga op het enige terras met gasten zitten, met 3 andere tafeltjes bezet. Ik begin er niet meer aan om op een kaart te kijken, meestal hebben ze toch niet wat je dan wil bestellen. Ik laat dus alles opnoemen wat er is en kies dan courgettekeftedes en gegrilde kipfilet. En natúúrlijk rode wijn.. Naast mij zitten twee stellen Duitsers. Ze debatteren al de hele tijd over hun volgende bestemming in de Pelop. Alle voors en tegens van iedereen worden tegen elkaar afgewogen. Zucht. Als ik zó moest onderhandelen over een volgende stop..

Ik heb net het voorgerechtje gehad als er een bus stopt naast het terras en er een hele kudde Griekse vrouwen (60+) wordt uitgeladen. Ze stromen luid kwebbelend het terras op en bezetten alle nog overige stoelen. Alles is in rep en roer en meteen worden nog wat tafels en stoelen aangesleept en hebben ze er 25 eters bij. Er worden er ook drie bij mij geparkeerd. Ik ben blij dat ik niet een kwartiertje later was! Het lawaai is enorm maar ook erg vermakelijk. Twee tafels die al klaar met eten waren, vertrekken halsoverkop. Kunnen hier misschien niet tegen??

Donderdag 4 juni. Als ik mijn spullen in de auto gooi, zie ik dat de hele voorkant wit is van het zout. En hij was zo schoon... Om kwart voor 8 haal ik mijn kaartje op bij de ticketoffice. Wat zijn de tarieven voor auto's toch hoog; 56 euro voor een tripje van een uur en een kwartier! Maar goed, Kythira zonder auto lijkt me niks, dus alla. Om 8 uur sta ik te wachten bij de haven. De boot komt net aan. Het is tegen half 9 als ik als een van de eersten de boot oprij en daar ergens in een hoekje gefrommeld wordt. Boven ga ik lekker binnen zitten, tussen de Grieken. Ik heb nog even op het dek gekeken en foto gemaakt van de haven, maar het waait nog steeds enorm, ik ga lekker binnen zitten! Dan begint het grote wachten en niemand weet waarom, maar de boot vertrekt uiteindelijk met drie kwartier vertraging. Geeft niks, Kythira here I come...