Nog 24 weken hard werken, en dan... slowlife
Vanavond eindelijk maar eens mijn vakantiefoto's van dit jaar bewerkt. De een wat groter, de ander wat lichter, een volgende met meer contrast. Lang leve digitale fotografie, welkom beetje (gezichts)bedrog. Want was die lucht wel echt zo blauw? En die zee zo diep turkoois....? Ach, wat maakt het uit. Wat telt is het gevoel dat je krijgt als je de foto bekijkt. Een warm tintelend gevoel van herinnering en verlangen. Van sommige foto's kun je dus geen genoeg krijgen.
Gelukkig heeft een computer ook een bureaublad, zodat je zoekend in je veelgebruikte programma-ikoontjes bijna zwijmelend in slaap valt bij het zien van die fantastische zonsondergang op dat heerlijke eiland in de Egeïsche zee. Van foto's van heerlijke mediterane maaltijden, urenlang op een terras aan zee, krijg ik op slag trek in eten. Ik heb véél van die foto's.. Mmmmm. Die hoef je trouwens niet te bewerken. Om de een of andere reden lukken deze foto's altijd.
Andere foto's bezorgen me à la minute een nieuwe lachbui (zie boven) omdat de situatie me weer levendig voor de geest verschijnt. Ook van die foto's heb je er nooit genoeg. En dan natuurlijk van die heerlijke slowlife-foto's waar het nietsdoen, luieren, dolce far niente gewoon vanaf druipt. Héérlijk! Enfin, nog 24 weken dan begint mijn tijdelijke slowlife-scene. Een tijd van veel reizen, veel ontdekken, veel gesprekken aanknopen, foto's maken, schrijven en vooral genieten. Ik ga nog maar eens bellen naar een kennisje op Kreta. Alvast een beetje voorpret delen...
Plaats je reactie
Comments
No one has commented on this page yet.
RSS feed for comments on this page | RSS feed for all comments
Het is een fantastisch gevoel om ergens naar onderweg te zijn, zonder de noodzaak om snel aan te hoeven komen. Zo kun je dromen over en uitkijken naar het doel aan de horizon, maar je verder vooral bezighouden met het moment.