Onderweg naar Ithaka

Rondje Mani met 20 rode ferrari's - Stoupa; 30 mei - 2 juni

Gepost door: Corry Gepost op: 2 juni 2006 | 0 Reacties

Tags: Griekenland, lange reis 2006, Peloponnesus

Wel eens 20 rode ferrari’s tegengekomen? Ik sinds 30 mei wel! Het is half negen als ik wegrijd uit Gythion, met als doel Kardamili of Stoupa. Maar ik begin met een rondje Mani, want wil het typische Mani-dorp Vathi zien, en het grappige vissersdorpje Jerolimanes, beiden helemaal in het Zuiden gelegen. De typische oude Mani-dorpen bestaan uit vierkante (toren)huizen met kleine ramen en van zandkleurige steen. Veel huizen zijn vervallen, maar steeds vaker worden ze opgeknapt of ook wel nieuw gebouwd naar oude stijl. Het is wel apart, maar ik moet zeggen dat het niet helemaal mijn stijl is. Ik vind het nogal saai en wat naargeestig. Maar het past wel in het landschap wat ook wat beladen overkomt. Kaal, ruig, droog, alhoewel de kuststrook niet zo heel hoog is, wordt het landschap toch steeds gedomineerd door het reusachtige gebergte in het midden. Vathi is dus hét voorbeeld van zo’n echt Manidorp en ligt bovenop een heuvel. Heel apart zicht dat wel. Maar ik geef dan toch de voorkeur aan het kleine Jerolimenas, dat half verscholen tussen twee kliffen ligt. Ik drink er even wat, maar het is er wel al snel warm, nu om 10.00 uur is het de zon al flink smelten!

Ik ga terug naar boven. En besluit dus niet meer door te rijden naar Porto Kajo. Daardoor mis ik weer (de resten van) een bouwsel van Guillaume de Villehardouin, de Frankische prins van Mistras. Ook dit bouwsel heeft hij, samen met Mistras en Monemvassia destijds geruild voor zijn vrijlating. Ik mis ook het uitzicht op het diepste punt van de Middellandse Zee (4850 m), namelijk de diepte van Innousses. Maar ja, dat zal ik zo toch niet kunnen waarnemen. En de kwartels die in dit plaatsje massaal neerstrijken voordat ze naar Afrika vliegen, zijn er ook nog niet. Dit heeft de haven de bijnaam ‘De kwartelhaven’ gegeven. Maar nee, ik ga terug richting mijn volgende verblijfplaats, het is mooi geweest. Onderweg kom ik nog een kudde reusachtige runderen tegen, waarvan er drie half op de weg staan te grazen. Ik schrik me wezenloos en doe een schietgebedje dat er niet één toevallig net wil oversteken! Volgens mij geeft dat toch een aardige deuk in de auto… 
Als ik terugrijdt richting Areopolis kom ik twee fietsers tegen, die ik op de heenweg direct na Areopolis ook tegenkwam! Ik dacht nog, die gaan vast de grotten van Dirou bezoeken, op de fiets, fanatiek. Maar ze zijn nog veel fanatieker en dus helemaal naar het Zuiden gefietst.. Vlak voor Areaopolis zijn de grotten van Dirou. En hoewel iedereen mij heeft gezegd dat ik deze absoluut moet bezoeken, doe ik het niet. Ik was het nog even van plan, maar ik hou helemaal niet van grotten! Ik vind het altijd donker, koud, muf, beetje griezelig en gewoon onaangenaam. Ik kan er niet zo goed tegen. Ik bezoek ze wel eens, als ik met iemand mee ga die er heel graag heen wil. Maar ik heb bedacht, dat ik nu voor niemand hoef, dus ik ga niet! Er is zoveel moois te zien op de route naar Kardamili, zoals uitzichten, kloven, heel veel grote en kleine Byzantijnse kerken, leuke plaatsjes, e.a. dat ik toch wel genoeg zie… Rode ferrari’s, wow! Een eindje achter Neo Itilo kom ik vlak voor een bocht een politieauto tegen met zwaailicht. Door het raam gebaart de agent dat ik aan de kant moet. Ik schrik en sta meteen stil aan de zijkant. Tot mijn stomme verbazing komen na de politieauto een rij rode ferrari’s om de bocht! Het houdt maar niet op, snel geteld denk ik een stuk of 20… Ik lig helemaal in een deuk, en moet me echt bedwingen om niet om te draaien en er achteraan te gaan! ’s Avonds hoor ik in het nieuws dat het om 21 Italiaans ferrari’s ging, die uit Ancona kwamen en vanuit Patras een rondje Pelop gingen doen… Rond 13.00 uur kom ik in Kardamili aan. Ik eet er wat en loop even rond. Leuk plaatsje, maar ik besluit toch om naar Stoupa te gaan. Ik val voor het zandstrand daar, al moet ik wel even denken aan een Duitse die ik vorige week sprak. Ze was helemaal weg van het kiezelstrand in Leonidio, want ‘man wird nicht so paniert’. Tja, dat is waar, het is hier vaak plakzand, waardoor je er als een gepaneerd kipfiletje uit gaat zien. Maar dan maar gepaneerd, ik ben die keien even beu. Ik vind een superleuke studio vlak bij boulevard en strand, en ben weer even helemaal tevreden!