Onderweg naar Ithaka

Schatten op zolder

Gepost door: Corry Gepost op: 30 maart 2011 | 2 Reacties

Tags: opruimen

De kogel is door de kerk, de knoop is doorgehakt. De bovenverdieping wordt verbouwd. Het dak gaat eraf, er wordt een grote dakkapel geplaatst en de kamers opnieuw ingedeeld. Wat een zee aan licht en ruimte gaat dat opleveren, een fantastisch vooruitzicht. Maar tot het zover is dat ik de kamers kan gaan inrichten moet er wel nog het een en ander gebeuren.  En daarvan is het goedkeuren van de bouwofferte waarschijnlijk nog het gemakkelijkst.

Om te beginnen moet de zolder leeg en daar ben ik dus alvast maar mee begonnen. Het is een heel karwei. Elk voordeel heeft  z'n nadeel en het voordeel van een grote zolder brengt het nadeel van het leeghalen met zich mee. Te veel dozen met te veel spullen en herinneringen staan vergeten in meerdere hoeken.  Tussen mijn eerste keukentafel en m'n oude poppenwieg liggen spelletjes, een goocheldoos, talrijke poppen, tegels om te mozaïeken en een antieke radio die het misschien ooit nog eens gaat doen.

Ik zit in de deuropening en overzie het strijdtoneel. Een driedelige IKEA-kast, helemaal tot planken ontleed, twee grote opbergzakken met luchtbed, slaapzakken, logeerdekens en kussens. Drie tafeltjes en 2 kleine kastjes, stille getuigen van vorige huizen en levens. Een plastic krat met LP's , een doos vol wol en lapjes, enkele half in elkaar gestikte beestjes, een paar ovenwanten in wording, mijn half zelf ontworpen nog hand te knopen tapijt, ongeveer een derde is gereed. Komt dit nog ooit af?

Ik stap de zolder op en begin moedig achteraan. Ik sleep een grote, zware doos naar voren. Deze wordt over gepakt naar een kleinere variant. Ik moet streng zijn, straks heb ik weinig zolder meer over, drie kwart moet dus leeg. Ik kijk in de doos, een doos vol nostalgie en uitpakkend vergeet ik de tijd. Ik geniet van mijn kindertekeningen, lees met een glimlach in mijn eerste schrijfboekje, snap niets meer van de wiskundeproefwerken en kijk met verbazing nog eens de vele werkstukken en scripties door. Mijn middelbare school agenda's, ze zijn er nog allemaal. Vele jaren school glijden door mijn vingers. Moet dit echt allemaal weg?

Een doos in de doos verbergt weer andere schatten. Een minitasje, zorgvuldig gebreid. Ik voel nog hoe mijn zweterige handen onhandig met de breipennen worstelden. Insteken, omslaan en doorhalen. Makkelijk gezegd, lastiger gedaan. Een babyvestje, luchtig gehaakt en een slabbetje met borduurwerk getuigen van enige voortgang in het handwerkelijke proces. Een schoenendoos vol nostalgie. Mijn muziekschriftjes, kinderliedjes in notenbalken opgetekend. Sintgedichtjes van lang geleden en twee schriften met schrijfsels van mijn eerste reisjes, Tienertoer toen ik 16 en 17 was. Zandvoort en Maastricht, het strand en de kroeg, zonnen en zoenen. Waar is de tijd naar toe?

Mijn fotoalbums in de volgende doos. Verstoft en vergeeld, met vergeten herinneringen aan ooit zo belangrijke dagen. Ik blader ze door, glimlachend, af en toe verrast, en ik vergeet de tijd. Zucht. Nostalgie en opruimen is geen gelukkige combinatie. Wegdromend blijft de vuilniszak leeg. Ik bekijk, lees, keer om en leg terug. Maak nieuwe stapeltjes en verzet wat van links naar rechts en ik besef, dit komt niet goed vandaag. Maar de zolder moet leeg en driekwart moet weg, een deel van mijn leven in een vuilniszak. Ik zucht nog eens, kijk door het raam en bedenk... het is nog lang geen september.