Onderweg naar Ithaka

Sitia - Vai - Iraklio - Elounda; 11 - 13 april

Gepost door: Corry Gepost op: 14 april 2006 | 0 Reacties

Tags: Griekenland, lange reis 2006, Kreta

Na een paar dagen onstuimigheid in de atmosfeer is het weer vandaag zoals het moet zijn, zonnig en zonder veel wind. Een heerlijke dag. Na thee en yoghurt op het balkon besluit ik naar Sitia te gaan, een havenstadje zo’n 65 kilometer verderop. De weg er naar toe is schitterend, het eerste deel slingerend langs de kust, het tweede stuk binnendoor met deels een ruig berglandschap, deels glooiende olijfgaarden. Volgens de Capitoolgids is dit een van de mooiste landschappen van Kreta en ik geloof het meteen. Ik kan de verleiding ook niet weerstaan om een paar keer uit de auto te stappen en wat foto’s te maken. Wat je helaas niet kunt fotograferen zijn de geuren. Bloemen, kruiden, bomen, het ruikt echt heerlijk. Waar blijft de camera die ook geur kan opnemen?

Bij het plaatsje Skopi is het even opletten om niet op de nieuwe snelweg te komen, maar gewoon de oude weg te blijven volgen. Je rijdt dan als het ware ‘geplakt tegen te berg’ en kijkt in prachtige dalen. Net vóór Sitia volg ik de weg via de haven, dan kom je vanaf de zijkant Sitia binnen en heb je een prachtig zicht op het stadje vanaf de zeekant. Rond 12 uur ben ik er, het is nog relatief rustig aan de haven. Ik ga eerst voor een ‘cappuccino krio’ en bekijk daarna het plaatsje zelf. Het stadje telt tal van winkels, is tegen de heuvel aangebouwd dus veel hoogteverschil, en heeft een mooie halfronde vissers/jachthaven met vele terrassen aan de kade. Gezellig! Toch ga ik rond 14 uur verder, naar Vaï, het zogenaamde ‘Bountystrand’. Ja, ik weet het. Iedereen roept dat ‘het helemaal niets is’ en ik daar vooral mijn tijd niet aan moet verspillen (en toch worden ’s zomers busladingen aangevoerd, zo’n beetje uit heel Kreta..). Maar ik doe het toch, ik ben gewoon nieuwsgierig hoe ‘helemaal niets’ er dan uitziet.

Vaï
Na Sitia wordt de omgeving al snel behoorlijk desolaat. Maar daar was ik op voorbereid, ik herinner me het nog van een vorige keer. Jaren geleden gingen we dezelfde weg, maar dan naar Kato Zakros. Ook helemaal niets, maar enfin, soms moet je dat gewoon doen. Rijdend langs de kust (eerste deel van de route) is nog best aardig door de uitzichten op Sitia. Op één van deze uitzichtspunten wordt zo te zien een supergroot hotel of appartementencomplex gebouwd. Werkelijk in the middle of nowhere maar wel met uitzicht op Sitia en een eigen (opgespoten) strandje. Het lijkt een oase van rust, maar helaas is dat waarschijnlijk maar schijn. Want pal achter het complex is … een kartbaan. Ik stel me dus voor dat je daar op je balkon van de rust wilt genieten (anders ging je immers in Sitia zelf zitten), en ja hoor, de herrie barst los. Die kartbaan staat vast niet in de folder van het hotel of in de gidsen van het reisbureau…
In Paleokastro, een aardig bergdorp, splitst de weg zich, linksaf is naar Vaï. Nu valt het op dat er vrijwel alleen huurauto’s op weg zijn. Allemaal naar of van Vaï! Al vóór het strand beginnen de palmbomen. Ze zien er maar droog en dor uit. Te weinig water gehad of te koud geweest van de winter? Op het strand zijn ze er gelukkig beter aan toe. En inderdaad, het is een strandje van niks. Er is zo te zien net een bus jeugdige Duitsers losgelaten. Op zoek naar de mythes van hun ouders wellicht, die in het hippietijdperk dit strand ontdekten. Ik hou het na 5 minuten al voor gezien en ga terug. Slingertjeslangertje naar Sitia. Onderweg vraag ik me af of mijn auto dit niet beu raakt. Bestaat er zoiets als stuurwielmoeheid? Houd hij er eerstdaags mee op en ga ik dan rechtdoor in plaats van met de bocht mee?
Eenmaal terug in Sitia eet ik de lekkerste souvlaki ooit op een terrasje aan het water, genietend van een zacht namiddagzonnetje. Het leven is heerlijk zo…

Iraklio – Elounda
Donderdag 13 april begint de dag weer prachtig, nadat het gisteren weer tot een uur of 5 enorm heeft gestormd. Weer zo’n ‘stilte-na-de-storm’dag dus. Ik ga naar Iraklio, beetje winkelen en op de terugweg nog iets bekijken. Iraklio bruist weer en het is erg leuk winkelen. En terrassen, natuurlijk ook leuk! De winkels zijn nu al echt in paasstemming. Je merkt dat Pasen hier erg belangrijk is, iedereen is er mee bezig. Overal hangen ook openingstijdenlijstjes op; ik zie zo dat de winkels dan drie dagen dicht zijn, daar mag ik wel rekening mee houden! Zo rond 15.00 uur heb ik het gezien en ga terug. Ik besluit om niet meer naar Archanes (een bergdorp boven Iraklio) te gaan, maar dat voor een volgende keer te bewaren. Het is toch weer al laat geworden en het is nu siësta in het dorp. Ik rij terug en wordt onderweg verrast door diverse groepjes wielrijders op de (semi)snelweg! Tja, het is een glad en superwegdek, dat is een feit… Bij Neapoli besluit ik impulsief om de weg af te gaan en de oude weg naar Agios Nikolaos te nemen, en zo via Elounda terug te gaan. Ik heb ergens gelezen dat het de moeite van de omweg waard is. En inderdaad, al meteen vanaf Neapoli is het een schitterend landschap waar je doorheen rijdt, dwars door de olijfgaarden. Al snel klimt de weg naar boven en rij je door een superomgeving slingerend en stijgend en dalend richting kust. De bermen bloeien volop, vaak met grote bossen bergthee, die vooral door de oudere inwoners volop geplukt wordt en in grote plastic tassen wordt meegesleept. Op verschillende plaatsen zijn imkers bezig met hun bijenkasten, geen wonder dat hier zoveel Kretensische honing verkrijgbaar is. De dorpjes Kastelli en Fourni zijn nog echt authentiek. Bij dit laatste dorp wemelt het van de kerken. Op nog geen kilometer afstand kom ik er tien tegen! Inclusief drie schaalmodellen van een groter exemplaar. Wanneer je over de laatste berg heen bent, zie je plotseling de zee en het dorp Elounda. Geweldig! Eenmaal beneden is Elounda helaas al behoorlijk veel authentieks kwijt. Kan ook niet anders. Vooral na de TV-serie ‘Who pays the ferryman’ is het dorp overspoeld met (vooral Engelse) toeristen. Nu wemelt het van allerlei nationaliteiten, al merk ik wel dat het echt nog voorseizoen is. Ook de weg verder naar Agios Nikolaos is super, na de bocht rond de berg heb je een uitzicht op Agios waar je u tegen zegt. Je ziet nu ook dat het best groot is!

De dag eindigt met koffie op mijn vóórbalkon. Er zijn ineens (nou, ja voor mij dan, voor pa en ma vogel wellicht niet ineens..) kleine vogeltjes geboren op het afdak van het balkon. Het is een gepiep van jewelste en pa en ma vogel vliegen af en aan met eten. Omdat het windstil is hoor je ook de andere geluiden opperbest: de schapen, geiten, andere vogels en een hond. Oja, af en toe ook de boormachine van de buurman..