Valtos de laatste dagen in Griekenland

Gepost door: Corry Gepost op: 14 juli 2009 | 0 Reacties

Tags: Griekenland, lange reis 2009

Zondag 5 juli vertrekken we uit Preveza, op weg naar Valtos (bij Parga) voor nog een paar dagen relaxen aan het strand voordat we uit Griekenland vertrekken. Het weer in die regio belooft meer zon en minder wolken, wel belangrijk als je op het strand wilt hangen... Het is een uurtje rijden vanaf Preveza en niet druk op de weg, zo op zondagochtend. Eventjes tienen zijn we dan ook op plaats van bestemming en reserveren een studio in het complex Vekios-studio's, waar ik vorig jaar ook ben geweest. Meteen aan het strand en van de benodigde gemakken voorzien. En... uit het drukke toeristengeweld van Parga. Dat bevalt me toch uitstekend aan Valtos, wel een leuk (en ook wel redelijk druk) strand aan de baai, maar 's ochtends en s' avonds een weldadige rust. Geen Parga-hectiek.

We pakken snel wat spullen uit de auto die we nodig hebben of niet tegen de warmte kunnen (tja, en na 10 weken Griekenland en héééél veel eet/drink-aankopen is dat best veel) en haasten ons naar het strand.Tegen elf uur nemen we onze eerste duik in zee, mmmmmm, super!

Als we 's avonds na een hectisch (maar wel lekker) eten aan de boulevard van Parga terug lopen over de heuvel naar Valtos, daalt de stilte op je neer zodra je weer naar beneden gaat (aan de Valtos-kant) en kun je je nauwelijks meer voorstellen dat Parga zo'n drukke potpourri is van geluid, geduw, getrek en andere ongewenste bemoeienissen van alles en iedereen. Valtos is dus duidelijk geen Parga! We nemen ons voor er zo weinig mogelijk meer heen te gaan.

Maandag en dinsdag zijn stranddagen, we doen helemaal niks. Behalve lezen, kletsen, zonnen en zwemmen. En 's avonds de wandeling naar boven, richting Parga, maar we blijven nu wel net nog in Valtos en eten alle avonden in een heerlijk restaurantje (Stavros) boven op de berg. Veel keus, prima kwaliteit eten, aardige mensen, niet duur en veel leuke extra's. We merken al gauw dat we niet de enige 'vaste klanten' zijn geworden, dagelijks wordt afscheid genomen van mensen die blijkbaar al erg vaak geweest zijn en nu naar huis gaan.

Shoppen...

We moeten nog een keer de laatste boodschappen doen (ja echt, er kan best nog wat bij...), de tickets halen en de auto laten wassen. Woensdagochtend vertrekken we dan ook al vroeg naar Igoumenitsa. Het is vochtig weer, ondanks het feit dat de zon al schijnt. In de bergen hangen wolken en boven het moerasgebied (direct achter de kust) is een sprookjesachtige nevel te zien. Maar in Igoumenitsa is het heerlijk zo 's morgens vroeg. We doen vier bakkers aan, diverse kleding- en accessoireshops en vele supermarkten op zoek naar onder meer de perfecte wijn (Caramelo wit en rood). Die we tenslotte niet in Igoumenitsa maar in Sivota vinden! Onderweg wordt getankt, de bandenspanning gecontroleerd en gaat de auto in het sop. Heerlijk om dat allemaal te laten doen, terwijl je zelf in de zon van een bougatsa geniet... Dat zal ik missen in Nederland. Moet je weer zelf gaan tanken... En de auto zelf in de carwash rijden ;)

Een boottochtje van 24 uur

Het valt niet mee om donderdag om kwart over zes op te staan. Maar we moeten rond zeven uur weg, dus weinig keus. Het is bijna niet te geloven maar alles past toch weer in de auto, al wordt de uitdaging na elke stop groter. En Venetië en Trier volgen nog... Enfin, nu is het gelukt en we sluiten ons in Igoumenitsa om acht uur aan in de (kleine) rij voor gate 4. Het wachten is op de Zeus-Palace, volgens berichten op internet een door Minoan van Giraldi gecharterde boot. Gezien de berichten verwachten we er niet al te veel van en dat is maar goed ook. Het doet allemaal wat shabby aan en eenmaal in de hut blijkt deze ook niet echt 'proper', zoals onze zuiderburen zeggen, te zijn. En KOUD KOUD KOUD, het lijkt wel een vrieskist! Ook de rest van de boot is niet zoals je mag verwachten, bovendien vol met overal slapende mensen in slaapzakken, op veldbedden, ligbedden en strandmatjes. Er is geen bioscoop, geen wireless internet (standaard bij Minoan) en geen internetcorner ondanks de borden die daar naar verwijzen. Navraag bij de receptie levert het inmiddels bijna standaard antwoord op 'not on this ship'. Ik baal natuurlijk even flink, had net gepland mijn weblog bij te werken en flink wat mailtjes te versturen. Tenslotte hebben we hier 24 uur te 'verslijten'! Maar nee dus, gelukkig wel dik leesboek bij, twee boekjes over Venetië en backgammon... Als we naar de bar lopen, struikelen we bijna over een emmer met bordje erbij dat 'de vloer nat is'. Ik denk nog, handig moment om te dweilen. Dan valt me op dat de emmer druppels opvangt van een lek in het plafond...!

Het eten in het a la carte restaurant smaakt gelukkig wel, al heeft de bediening de eerste prijs in traagheid verdiend. Het is alleen een klein restaurant waardoor veel mensen eindeloos op een tafeltje moeten wachten.

Op naar Venetië

We staan op tijd op, vrijdagochtend. De planning is dat de boot om 8.00 uur Italiaanse tijd in Venetië aanlegt en het laatste uurtje vaar je dan langs de stad. Maar helaas, al snel blijkt vertraging van zo'n drie kwartier. Rond kwart voor negen dient Venetië zich dan aan, en eerlijk is eerlijk, het is natuurlijk een geweldig zicht. Mijn reisgenoot maakt buiten foto's, ik blijf in de warme gang voor het raam. Heb al tig foto's van dit uitzicht... Ineens vang ik naast me op dat we paspoortcontrole krijgen voordat we van de boot afmogen. Al snel blijkt dit toch enigszins onhandig te worden aangepakt. Alle toegangsdeuren naar buiten worden, op één na, afgesloten. Mensen die al naar de garages zijn worden weer naar boven gedirigeerd en iedereen wordt achter twee toegangen gestuurd. De gang waar de deuren naar de garages zijn moet leeg blijven, daar zal straks de douane staan. Het is een reuze gedrang en vooral eindeloos gewacht. Want ook legt het schip rond half 10 aan, het duurt eeuwig voor de douane komt. Kwart over 10 is het dan zover dat er iemand aan onze kant staat en we na controle naar de garage mogen. Maar ja, voordat er zoveel mensen beneden zijn dat de auto's ook kunnen gaan rijden....! Enfin, gelukkig hoeven wij niet ver vandaag, we hebben een hotel in Mestre. Als we het schip afrijden is er wéér controle van de Italiaanse douane. De douanier kijkt maar weer eens achter in de auto en vraagt waar we naar toe gaan. Ik schenk hem mijn meest overtuigende (hoop ik..) glimlach en zeg 'naar huis'! Nadat ik ook nog verteld heb dat we een lange vakantie in Griekenland hadden, mogen we doorrijden, goddank zonder bagagecontrole...!

Onderweg naar Ithaka