Ziek, zielig en moe
Vorige week was ik ziek. Ziek en zielig. Vond ik tenminste. Verhit hoofd, koude rillingen, zweterige benen, misselijk, zware gedachten en niet slapen. En o zo moe! Zeg nou zelf, dat is toch best een beetje zielig? Ik was al vergeten hoe het ook al weer was, ziek zijn. Nu kan ik je vertellen dat ik tien keer liever werk, of honderd keer, soms mag je best overdrijven.
Na een dag of drie was de koorts wat minder en kon ik me van bed naar bank verplaatsten. En 's middags weer terug, en nog eens naar beneden en na zeven uur definitief weer naar boven. Maar goed, ik zag even wat anders, hoera. En toen kon ik ook weer slapen en mijn hoofd werd helderder. Ik keek naar buiten en zag de blaadjes voorbij vliegen, de kat erachter aan en ik besefte dat de zon scheen. Wat had ik zin om te wandelen! Maar helaas, de trap op kostte al een dermate krachtinspanning dat wandelen mij verre toekomstmuziek leek.
En in het weekend begon het. Langzaam, voorzichtig maar onmiskenbaar herkenbaar. Het begon me weer te interesseren wat een ander deed. Wat er in de wereld ging gebeuren en hoe het met mijn werk zou zijn. Mijn werk! Mijn hemel, hoe hebben ze dat gered zo zonder mij? Ik was er al vijf dagen niet geweest. Werd er überhaupt nog wel gecommuniceerd daar in Goes? En sms'je van mijn baas stelde mij gerust, er werd nog verbinding met de buitenwereld gelegd. Meer dan dat zelfs. Er moest nog iets bedacht worden op een groter wordend probleem. Tja, problemen gaan gewoon door. Ik sms'te terug: 'maandag komt het goed'. Sommige problemen vergen minimaal een nachtje slapen. Ik nam er twee, dan zou de oplossing misschien wel des te beter zijn.
Maandagochtend, acht uur. Ik start mijn computer op. Klik huiverig op de Outlook-button. Mijn ziek-zijn is definitief ten einde maar mijn hoofd doet nog wat raar. Ik zet de verwarming voor de zekerheid een tandje hoger, hou mijn sjaal nog even aan, haal warme thee. Het eerste half uur ben ik nog alleen hier, tijd genoeg om de dagelijkse realiteit van bijna honderd mailtjes tot mij door te laten dringen.
Maandagavond half negen, bedtijd. M'n hoofd bruist weer, van ideeën, van gedachten en gelukkig niet meer van koorts. Inspiratie komt in vlagen en ik schrijf van alles op. Maar hoewel ik me er hevig tegen heb verzet, val ik nu gewoon om van de slaap. Beter zijn vergt toch wel energie. Ik ga nu bijtanken...
Plaats je reactie
Comments
No one has commented on this page yet.
RSS feed for comments on this page | RSS feed for all comments
Het is een fantastisch gevoel om ergens naar onderweg te zijn, zonder de noodzaak om snel aan te hoeven komen. Zo kun je dromen over en uitkijken naar het doel aan de horizon, maar je verder vooral bezighouden met het moment.